Alles

De boot genomen van Brindisi naar Patra, een reis van een uur of zestien. Tijd genoeg om de voorbije week te overschouwen, denkend aan de Italianen en hun openheid, hun emotionaliteit die me zo geneerde in het begin maar die zo ontwapenend is. Ik heb een paar mensen kado gekregen, waarvoor dank.
Op de boot was er Demo, een Bulgaarse 24-jarige ingenieur die me enkele uren lang zijn leven vertelde in zijn eigen Engels. ...She was so lonely in the face... No! That`s not unbelievable, that`s believable! ...I love your mother (na een kwartier praten)...
Griekenland nu. Susans eerste zin : Wauw, dit is zo anders dan wat ik tot nu toe al gedaan heb.
Ik wilde graag voor onze eerst nacht naar een uiterste stukje Griekenland, een baaitje, een vuurtoren, zoiets. Het werd Akr. Arachos. Er was alles, maar dan ook echt alles. Een pracht van een uitzicht, een paradijsstrand, een ondergaande zon, een doorschijnend blauwe zee. En daarbij ook nog eens een Duitse mobilhome, een mug, twee muggen, zevenhonderd muggen, wind, heel veel wind, zand in ons eten.Maar ook een door ons nooit eerder geziene sterrenhemel, een vuurtje dat zichzelf aanblies. Dan, slapen. Niet in de camionette omwille van de zevenhonderd bloedlustigen. Op het strand dus, met de kop onder een of andere cabine, met een zelfgemaakt windzeil en zand overal. Gewekt door een mug die in m`n oog stak en twee wespen die in m`n oren vlogen en een Duitse herder en een Duitse labrador die in m`n slaapzak vlogen. Maar ook : gezwommen in het blootje, yoga gedaan op het strand. Er was alles in ons paradijs.
Op dit moment zijn we in Korinthe. Morgen komen de mama en de zus. Het wordt een reis met veel bladzijden, die met Susan, die met enkele bezoekers, die met Laura. Kijk er alleen maar naar uit. Heb het gevoel dat het nu vakantie is, een prachtvakantie weliswaar en dat de cultuurshock zich ergens in, rond en na Istanbul zal bevinden. Ik wacht nieuwsgierig af.
Ondertussen Persepolis aan het lezen van Marjane Satrapi. Je kunt alleen maar medelijden hebben met jezelf zolang je leed nog te overzien is, als die grens is overschreden kun je het onverdraaglijke alleen nog verdragen door erom te lachen... Stof tot nadenken op deze paradijsreis. Ik zal misschien maar schuldbewust glimlachen bij de volgende verschrikkelijk jeukende muggenbeet en danku zeggen voor...alles.

italië

10 dagen geleden vertrokken... de vanette heeft haar eerste stapjes gezet, van Luik naar Basel naar Lago di Garda naar Verona naar Brindisi. We hebben bij Tante Lies (dankuu) geslapen, op een strand, in de olijfboomgaard van Sante.  (zie foto's) 

Een week van hard werken ligt achter ons. In Brindisi heb ik meegedaan aan een dansworkshop met Julie Stanzak (danscompagnie van Pina Bausch). Susan heeft gefilmd (zie het resultaat later hier op de blog). Yoga, tai chi, dansimprovisaties, benen in de nek 

leggen en dubbelplooien heb ik gedaan. Het was een heftige week, een aanwakkering van doorzettingsvermogen. Ik beschouw het als een krachtige opwarming voor het vervolg van de  reis en ben Gaia en Hervé (die het georganiseerd hebben) en Julie en al de rest ongelooflijk dankbaar voor het volle vertrouwen en de intensiteit. Nu roept de road, of toch de boot, naar Griekenland toe. 

It's 3:22 am, saturday the 5th of september. I will never sleep again.

Meeting and greeting what- and whoever crosses my path. That’s my humble mission. I’ll be glad to tell you all about it once the journey has started. In 5 days Susan and her van (a nissan vannette ’93!) and me are leaving from Luik in Belgium. Our first goal is Brindisi in the south of Italy. On this blog you’ll read my thoughts and impressions during the journey over land from Belgium to Nepal. Sometimes short, sometimes not, sometimes about the country, sometimes not, sometimes a poem, sometimes a quote, sometimes a memory, sometimes in dutch. Its 3:22 am, saturday the 5th. See you in five days my friends.

Maaike