Hi to all everywhere
After a journey of more than 48 hours in the train we arrived yesterday in Chengannur, in the province of Kerala. The south of India.
The average temperature is around 30 degrees here.
The next ten days we will be attending a vipassana meditation course.
So our best wishes to all everywhere for christmas and new year because we won`t be able to go on the internet, nor to speak in general!
A different way to start the new year...
After those ten days Maaike will be attending a 4 week-yogacourse in Mysore and Laura will travel a few weeks with a friend of hers through India.
I wish you all the best and will be delighted and enlightened to speak to you again in ten days.
zondag 20 december 2009
woensdag 16 december 2009
very very very sloooow
To really learn to be patient, don`t only travel, go to an internetcafe while travelling.
Little by little pictures from the whole trip are being uploaded to photobucket.com to show them to you.
Soon there will be more pictures from Turkey. Look at the link on the right side.
Excuse me now, I will go back being patient.
our first camel - Persepolis
Little by little pictures from the whole trip are being uploaded to photobucket.com to show them to you.
Soon there will be more pictures from Turkey. Look at the link on the right side.
Excuse me now, I will go back being patient.
our first camel - Persepolis
het leven gaat door daar
Soms zijn er berichten
van het land waar je hart ligt
je schoenen en al je kleren
behalve vier onderbroeken, een broek, 2 t-shirts en een trui
je leest, je hart versnelt
misschien 1 traan
voor een traag computerscherm
en een schuin oog van een indier
je weet hoe het daar is
je bent er vaak genoeg geweest
de vraag wat doe ik hier
heb je je daar even vaak als hier gesteld
de cyclus van een mensenleven is
1 dag en 1 nacht
een andere optie is er niet
die dag wordt geleefd beleefd gevuld
in die dag wordt er gehoopt verlangd gegeten teveel gegeten
tot hij op is
en de nacht begint
en daarna
wanneer de dag is uitgerust
de ene dag al wat beter dan de andere
begint hij opnieuw
en wanneer ik hier ben
en mijn hart schoenen en al m`n kleren
(behalve vier onderbroeken, een broek, 2 t-shirts en een trui)
in het andere hier zijn
dan zie ik beter
dat het leven doorgaat
en wanneer ik hier ben
of eerder omdat
is dat veeleer een opluchting
dan een teleurstelling
na de traan volgt
de zucht
volgt
de dag
die zo vol gevuld wordt als ik zelf wil
laat ik vandaag niet teveel vullen
1 traan kan vermoeiend zijn
van het land waar je hart ligt
je schoenen en al je kleren
behalve vier onderbroeken, een broek, 2 t-shirts en een trui
je leest, je hart versnelt
misschien 1 traan
voor een traag computerscherm
en een schuin oog van een indier
je weet hoe het daar is
je bent er vaak genoeg geweest
de vraag wat doe ik hier
heb je je daar even vaak als hier gesteld
de cyclus van een mensenleven is
1 dag en 1 nacht
een andere optie is er niet
die dag wordt geleefd beleefd gevuld
in die dag wordt er gehoopt verlangd gegeten teveel gegeten
tot hij op is
en de nacht begint
en daarna
wanneer de dag is uitgerust
de ene dag al wat beter dan de andere
begint hij opnieuw
en wanneer ik hier ben
en mijn hart schoenen en al m`n kleren
(behalve vier onderbroeken, een broek, 2 t-shirts en een trui)
in het andere hier zijn
dan zie ik beter
dat het leven doorgaat
en wanneer ik hier ben
of eerder omdat
is dat veeleer een opluchting
dan een teleurstelling
na de traan volgt
de zucht
volgt
de dag
die zo vol gevuld wordt als ik zelf wil
laat ik vandaag niet teveel vullen
1 traan kan vermoeiend zijn
dinsdag 15 december 2009
good luck
wat ik vandaag gezien heb?
Een koe, een bloot nat kindje op straat, twintig hysterische vrouwen in de trein die zich in 1 van mijn foto`s wilden wurmen,
een vrouw die een man op de trein uitmaakte voor veel vuil van de straat omdat hij in een vrouwenwagon stapte,
dezelfde man die zich duizendmaal nederig excuseerde,
het gebaar voor het getal vijf : van je hand een vogelbekje maken en dat open en toe doen (we dachten dat de man aan het loket ons aan het uitlachen was, maar hij beeldde vijf roepies uit),
een rijschool die good luck heet,
een naakte man lopend naast de treinsporen,
een kraai die een andere kraai aan het opeten was,
een national park waar halfblote mensen zichzelf en hun kleren aan het wassen waren en 100 meter verder de opnames van een reclamespot voor 1 of ander sappig sap met allemaal afrikaantjes en een valse mangoboom,
het national park vanuit een toeristentreintje,
dansende aapjes op een strand,
een mooie man in de theaterbookshop
veel mooie, pezige, opplooibare mannen met lange vingers
een couchsurfkoppel met een dienaar die we fooi geven als we weggaan na het eten,
de dienaar die voor hen werkt van 8u `s morgens tot 11 u `s avonds en twee dagen in de maand vrij heeft
een hare krishma languit op z`n buik biddend op de grond terwijl de anderen in de tempel zingen, tamtammen en religieuze boeken en snacks verkopen,
en toen ik dacht dat het gedaan was en dat ik in mijn bed kon gaan verwerken
kwamen we voorbij het taj hotel waar er sluipschutters aan het wachten waren op Pakistaanse bommen die vorig jaar zijn afgegaan
en toen reed er ook een ontmijningswagen voorbij en een Duitser die ons zei This is serious
niks serious gebeurd op weg naar het hostel
het is dertig graden
mijn ogen liggen wagewijd open in bed
en de ventilator maakt een tiktiktik geluid
O. de geur
die een mengeling is van wierook, urine, curry en uitlaatgassen
doordringend scherp onbeschrijfelijk
het eten, de prijs, de keuze! Wij, vegetariers, duiden aan en krijgen en eten en vinden lekker en wenen van geluk en pikantheid
de taal was moeilijk in het begin
tot we beseften dat het engels was
het ontcijferen begint me te lukken
als ze je hier de weg uitleggen, wijzen ze steeds naar alle richtingen en als je dan verifieert en wijst in een richting kijken ze je aan alsof ze het jammer en onbegrijpelijk vinden dat je niet goed geluisterd hebt en bewegen met hun hoofd ook in alle richtingen
dat blijkt knikken te zijn
Alleen wordt het voor zowel de ja- als neen-versie gebruikt
Voor de rest genieten we van elk moment
al is het wachtend op een trein die niet komt omdat je op het verkeerde perron zit
Lau en ik verstaan elkaar al eens verkeerd maar dat komt deels omdat hun toeters hier ook zo luid staan
voor de rest gaat het wonderwel met ons
we eten we praten we zwijgen we moe-en we ontmoeten we stappen en we stappen
x
Een koe, een bloot nat kindje op straat, twintig hysterische vrouwen in de trein die zich in 1 van mijn foto`s wilden wurmen,
een vrouw die een man op de trein uitmaakte voor veel vuil van de straat omdat hij in een vrouwenwagon stapte,
dezelfde man die zich duizendmaal nederig excuseerde,
het gebaar voor het getal vijf : van je hand een vogelbekje maken en dat open en toe doen (we dachten dat de man aan het loket ons aan het uitlachen was, maar hij beeldde vijf roepies uit),
een rijschool die good luck heet,
een naakte man lopend naast de treinsporen,
een kraai die een andere kraai aan het opeten was,
een national park waar halfblote mensen zichzelf en hun kleren aan het wassen waren en 100 meter verder de opnames van een reclamespot voor 1 of ander sappig sap met allemaal afrikaantjes en een valse mangoboom,
het national park vanuit een toeristentreintje,
dansende aapjes op een strand,
een mooie man in de theaterbookshop
veel mooie, pezige, opplooibare mannen met lange vingers
een couchsurfkoppel met een dienaar die we fooi geven als we weggaan na het eten,
de dienaar die voor hen werkt van 8u `s morgens tot 11 u `s avonds en twee dagen in de maand vrij heeft
een hare krishma languit op z`n buik biddend op de grond terwijl de anderen in de tempel zingen, tamtammen en religieuze boeken en snacks verkopen,
en toen ik dacht dat het gedaan was en dat ik in mijn bed kon gaan verwerken
kwamen we voorbij het taj hotel waar er sluipschutters aan het wachten waren op Pakistaanse bommen die vorig jaar zijn afgegaan
en toen reed er ook een ontmijningswagen voorbij en een Duitser die ons zei This is serious
niks serious gebeurd op weg naar het hostel
het is dertig graden
mijn ogen liggen wagewijd open in bed
en de ventilator maakt een tiktiktik geluid
O. de geur
die een mengeling is van wierook, urine, curry en uitlaatgassen
doordringend scherp onbeschrijfelijk
het eten, de prijs, de keuze! Wij, vegetariers, duiden aan en krijgen en eten en vinden lekker en wenen van geluk en pikantheid
de taal was moeilijk in het begin
tot we beseften dat het engels was
het ontcijferen begint me te lukken
als ze je hier de weg uitleggen, wijzen ze steeds naar alle richtingen en als je dan verifieert en wijst in een richting kijken ze je aan alsof ze het jammer en onbegrijpelijk vinden dat je niet goed geluisterd hebt en bewegen met hun hoofd ook in alle richtingen
dat blijkt knikken te zijn
Alleen wordt het voor zowel de ja- als neen-versie gebruikt
Voor de rest genieten we van elk moment
al is het wachtend op een trein die niet komt omdat je op het verkeerde perron zit
Lau en ik verstaan elkaar al eens verkeerd maar dat komt deels omdat hun toeters hier ook zo luid staan
voor de rest gaat het wonderwel met ons
we eten we praten we zwijgen we moe-en we ontmoeten we stappen en we stappen
x
zondag 13 december 2009
Mumbai
How many impressions per second can a human have?
How many can he handle?
Leaving iran is one.
Taking a plane on an overlandtrip is two.
After thirty days showing your hair in public again is three.
A difference of 15 degrees in temperature is four.
And then the counting stops.
Then we see a marriage, a boy on a horse, people sleeping on the streets, not five, not twenty, but hundreds of them, we see advertising in the streets again in stead of khomeini and khamenei, women with naked bellies, dogs, a lot of dogs, cars everywhere.
The trip to the hostel takes us a little hour in a little taxi.
The poverty is immense.
On the way to our first Indian meal for less than a euro a child is lying stretched on the street.
In the eyes of the other travelers I see something hard. Something`s closed.
Maybe a few days of Mumbai make you like that.
In the eyes of the Indian men (didn`t have contact with a woman so far, but it`s only our second hour in Mumbai) I see a joy, a playful smile.
Maybe years of Mumbai make you like that.
I know and see that I know almost nothing and that I`m happy I`m born where I`m born.
We didn`t turn one but ten pages in one time.
It`s a hard transition. From Iran tot India. But being three months on the road makes the shock a little less.
And the missing part (Pakistan) will fit in somewhere. Maybe in a few years, maybe in going back. Insjallah.
I know nothing anymore.
I go to sweat and sleep.
How many can he handle?
Leaving iran is one.
Taking a plane on an overlandtrip is two.
After thirty days showing your hair in public again is three.
A difference of 15 degrees in temperature is four.
And then the counting stops.
Then we see a marriage, a boy on a horse, people sleeping on the streets, not five, not twenty, but hundreds of them, we see advertising in the streets again in stead of khomeini and khamenei, women with naked bellies, dogs, a lot of dogs, cars everywhere.
The trip to the hostel takes us a little hour in a little taxi.
The poverty is immense.
On the way to our first Indian meal for less than a euro a child is lying stretched on the street.
In the eyes of the other travelers I see something hard. Something`s closed.
Maybe a few days of Mumbai make you like that.
In the eyes of the Indian men (didn`t have contact with a woman so far, but it`s only our second hour in Mumbai) I see a joy, a playful smile.
Maybe years of Mumbai make you like that.
I know and see that I know almost nothing and that I`m happy I`m born where I`m born.
We didn`t turn one but ten pages in one time.
It`s a hard transition. From Iran tot India. But being three months on the road makes the shock a little less.
And the missing part (Pakistan) will fit in somewhere. Maybe in a few years, maybe in going back. Insjallah.
I know nothing anymore.
I go to sweat and sleep.
zaterdag 12 december 2009
Khoda Hafez Iran
Iran, seen from the inside.
From the moment we entered Iran, we`ve been hosted. By friends of friends of friends.
In Tehran we saw for the first time those eyes, those sad eyes.
As if they were already longing to go back to the country they want to leave. Eyes we would meet in the whole of Iran.
In Tehran we experienced what it really means to `be guest`.
In Tehran we`ve been guided, fed, looked after.
Elsewhere in Iran it wouldn`t be different.
In Tehran I received the message `Life is very little maybe just like this`. From an Iranian editor. Who has a dream. The general Iranian dream : go abroad.
In Tehran we drank selfbrewed wine en blackmarketwhiskey.
In Tehran Mahbube entered my heart. She won`t leave it soon.
In Iran we became grateful for our own belgian country.
In Iran we`ve seen the power of a woman. What repression can do to a person. It makes defensible, militant, flexible, mildly powerful.
In Iran the youth stays young and confused for a long time. She`s caught between two systems, two visions of life. She wants a lot, but can`t do much.
Iran is surrounded by mountains and desert. We`ve seen buildings, mosques, learned about important dates and facts. It`s the people who teached me more than the most beautiful mosque.
In Iran I long for nature, but that will come that will come.
In Esfahan, at 7am, there`s a bridge. In every inlet someone is reading, learning, feeding birds, flirting, standing. In the cold wintermorningsun.
In Iran the hospitality doesn`t expect anything in return.
Iran is like one home. Strangers talk with eachother as if they`re old friends.
In Iran I felt the desert. The wider the surroundings, the less important the proper thoughts. They humbly stay in the background.
In Iran people sit more often than not on the ground.
In Iran, I heard the silence, on a tower in Yazd.
In Iran I lost that silence several times. Being zen is a constant battle.
The beautiful women Mahbube, Shirine, Arta, Mahsume. It`s them who showed me the inside of Iran.
Kheyli Mamnun.
From the moment we entered Iran, we`ve been hosted. By friends of friends of friends.
In Tehran we saw for the first time those eyes, those sad eyes.
As if they were already longing to go back to the country they want to leave. Eyes we would meet in the whole of Iran.
In Tehran we experienced what it really means to `be guest`.
In Tehran we`ve been guided, fed, looked after.
Elsewhere in Iran it wouldn`t be different.
In Tehran I received the message `Life is very little maybe just like this`. From an Iranian editor. Who has a dream. The general Iranian dream : go abroad.
In Tehran we drank selfbrewed wine en blackmarketwhiskey.
In Tehran Mahbube entered my heart. She won`t leave it soon.
In Iran we became grateful for our own belgian country.
In Iran we`ve seen the power of a woman. What repression can do to a person. It makes defensible, militant, flexible, mildly powerful.
In Iran the youth stays young and confused for a long time. She`s caught between two systems, two visions of life. She wants a lot, but can`t do much.
Iran is surrounded by mountains and desert. We`ve seen buildings, mosques, learned about important dates and facts. It`s the people who teached me more than the most beautiful mosque.
In Iran I long for nature, but that will come that will come.
In Esfahan, at 7am, there`s a bridge. In every inlet someone is reading, learning, feeding birds, flirting, standing. In the cold wintermorningsun.
In Iran the hospitality doesn`t expect anything in return.
Iran is like one home. Strangers talk with eachother as if they`re old friends.
In Iran I felt the desert. The wider the surroundings, the less important the proper thoughts. They humbly stay in the background.
In Iran people sit more often than not on the ground.
In Iran, I heard the silence, on a tower in Yazd.
In Iran I lost that silence several times. Being zen is a constant battle.
The beautiful women Mahbube, Shirine, Arta, Mahsume. It`s them who showed me the inside of Iran.
Kheyli Mamnun.
Arta
Laatste dagen in Iran.
We hebben drie nachten bij Arta geslapen, de nicht van Ehsan, die de man is van Julie, die een vriendin is van Sachli, die vrienden van me zijn. We slapen in het huis van Arta`s moeder. Arta verloor haar vader vier jaar geleden. Ze werkt in een computerwinkel om te sparen om te kunnen studeren in het buitenland. Ze wil hier weg. De zoveelste. Het is niet goed in Iran. Zoals het nu is, maakt Iran veel kapot. Misschien onrechtstreeks, maar kapot is kapot.
Arta`s 64-jarige moeder is afhankelijk van haar, belt haar meerdere malen per dag. Arta is enig kind. Ze werkt tot 9u30 `s avonds, zorgt voor het avondeten, kuist daarna de wc en moet dan nog instuderen wat ze die dag heeft geleerd omdat het morgen computerbeurs is.
Haar moeder roept. Waarom we zo laat thuis was? Waarom ze dit en dat niet heeft gewassen? Waarom Laura en ik hier nog zijn?
Arta zegt niets. Ze laat haar moeder roepen. Ze incasseert.
Wanneer we vragen wat er is, zegt ze dat haar moeder moe is. Ze gaat niet in op alle beschuldigingen die haar naar het hoofd worden geslingerd. Ze doet de afwas want als wij die doen krijgt ze ruzie.
Arta is 20 jaar. Ze heeft een doel. Ze wil piloot worden. En ze wil weg uit Iran. Nu mag ze niet. Niet van haar moeder en niet van Iran. Iran is bang dat ze gaat trouwen in het buitenland en niet meer terugkomen. Haar moeder waarschijnlijk ook.
Arta zorgt voor ons, ze wil dat we het goed hebben. Zelfs als haar moeder roept glimlacht ze naar ons en weent ze in zichzelf. Tot het teveel wordt. `s Avonds aan tafel na een werkdag van twaalf uur.
Arta is 20 jaar. Ze heeft zoveel verantwoordelijkheid. Op de koop toe heeft ze haar eerste liefdesverdriet te verwerken.
Ze huilt en zegt sorry.
Wij zeggen zeg geen sorry, het is normaal.
Ze vreest dat ze nu niemand meer heeft.
Geen moeder om iets aan toe te vertrouwen, geen vader, geen zus, geen broer, geen vriend, wij moeten weg.
Ze huilt. Terecht.
In Iran hebben vrouwen veelal twee gezichten.
Aan de ene kant is er de make-up, de ge-epileerde wenkbrauwen, de eeuwige glimlach, de grote ogen, de mascara,de sluier over het perfecte haar.
Aan de andere kant is er de andere kant. De binnenkant. Het verdriet. Het onuitgesproken verlangen naar een ongedefinieerd iets anders. De kwaadheid soms. Of ergernis. Die meteen omslaat in een glimlach wanneer onze ogen elkaar kruisen. Want wij zijn de gasten.
Ik zie in Arta`s ogen dat ze weet wat ze wil. Ze heeft enkel nog wat gevangenissen te openen. Haar moeder zal niet de makkelijkste zijn.
Hoe dankbaar mag ik zijn. Het idee alleen al mijn land niet te mogen verlaten omdat ik misschien zou trouwen in het buitenland en niet terugkomen...
Een schuldgevoel bekruipt me.
Omdat wij hier zijn en genieten van de gastvrijheid van deze prachtmensen, maar morgen nemen wij gewoon het vliegtuig. Wij gaan door. Zij blijven.
Een vrouw, twee dagen geleden, zei ons dat haar zoon in Spanje woont, haar broer ook. Een man in het gezelschap had een Canadees paspoort, zo vertelde zijn moeder ons.
Het buitenland lijkt een status te geven.
Hoe meer Iran roept en tiert en dreigt en mensen dingen verbiedt, hoe meer de mensen hier weg willen.
Is het dat wat het bange Iran wil?
Is het dat wat Arta`s moeder wil?
Hoe groter de angst iets te verliezen, hoe groter de kans dat je het ook effectief verliest.
Arta is sterk. Dat zeggen haar ogen. Ze komt er wel.
Haar moeder zal nog lang onwetend en triest zijn. En Arta zal dat geweten hebben.
Het is niet eerlijk, maar het heeft haar wel een zachtaardig krachtige strijdlust opgeleverd. Ik zie een wijze vrouw in een jong meisje. Ik bewonder en ben nederig dankbaar voor waar ik vandaan kom.
*
Ik doe een handwas in Arta`s huis. Haar moeder ziet dit en stelt me voor of ik niet met de zoon van haar oudere zus wil trouwen? Ze wijst naar haar trouwvinger en glijdt er een denkbeeldige ring over. Ik lach luid want vind dat grappig. Mijn lachen stopt omdat het niet grappig bedoeld blijkt. Ze maakt een sjjt-gebaar en doet teken dat Laura er niets van moet weten. Ze wil onderhandelen. Alleen omdat ze mij ziet wassen. Trouwen beken vanuit een lichtjes pragmatischer standpunt dan ik gewoon ben. Ik maak een tussenbeweging met mijn hoofd. Iets tussen `ja` en `neen` en `eerst wassen daarna zien we wel`.
De moeder gaat naar de keuken.
Ik knijp m`n t-shirt nog eens uit.
We hebben drie nachten bij Arta geslapen, de nicht van Ehsan, die de man is van Julie, die een vriendin is van Sachli, die vrienden van me zijn. We slapen in het huis van Arta`s moeder. Arta verloor haar vader vier jaar geleden. Ze werkt in een computerwinkel om te sparen om te kunnen studeren in het buitenland. Ze wil hier weg. De zoveelste. Het is niet goed in Iran. Zoals het nu is, maakt Iran veel kapot. Misschien onrechtstreeks, maar kapot is kapot.
Arta`s 64-jarige moeder is afhankelijk van haar, belt haar meerdere malen per dag. Arta is enig kind. Ze werkt tot 9u30 `s avonds, zorgt voor het avondeten, kuist daarna de wc en moet dan nog instuderen wat ze die dag heeft geleerd omdat het morgen computerbeurs is.
Haar moeder roept. Waarom we zo laat thuis was? Waarom ze dit en dat niet heeft gewassen? Waarom Laura en ik hier nog zijn?
Arta zegt niets. Ze laat haar moeder roepen. Ze incasseert.
Wanneer we vragen wat er is, zegt ze dat haar moeder moe is. Ze gaat niet in op alle beschuldigingen die haar naar het hoofd worden geslingerd. Ze doet de afwas want als wij die doen krijgt ze ruzie.
Arta is 20 jaar. Ze heeft een doel. Ze wil piloot worden. En ze wil weg uit Iran. Nu mag ze niet. Niet van haar moeder en niet van Iran. Iran is bang dat ze gaat trouwen in het buitenland en niet meer terugkomen. Haar moeder waarschijnlijk ook.
Arta zorgt voor ons, ze wil dat we het goed hebben. Zelfs als haar moeder roept glimlacht ze naar ons en weent ze in zichzelf. Tot het teveel wordt. `s Avonds aan tafel na een werkdag van twaalf uur.
Arta is 20 jaar. Ze heeft zoveel verantwoordelijkheid. Op de koop toe heeft ze haar eerste liefdesverdriet te verwerken.
Ze huilt en zegt sorry.
Wij zeggen zeg geen sorry, het is normaal.
Ze vreest dat ze nu niemand meer heeft.
Geen moeder om iets aan toe te vertrouwen, geen vader, geen zus, geen broer, geen vriend, wij moeten weg.
Ze huilt. Terecht.
In Iran hebben vrouwen veelal twee gezichten.
Aan de ene kant is er de make-up, de ge-epileerde wenkbrauwen, de eeuwige glimlach, de grote ogen, de mascara,de sluier over het perfecte haar.
Aan de andere kant is er de andere kant. De binnenkant. Het verdriet. Het onuitgesproken verlangen naar een ongedefinieerd iets anders. De kwaadheid soms. Of ergernis. Die meteen omslaat in een glimlach wanneer onze ogen elkaar kruisen. Want wij zijn de gasten.
Ik zie in Arta`s ogen dat ze weet wat ze wil. Ze heeft enkel nog wat gevangenissen te openen. Haar moeder zal niet de makkelijkste zijn.
Hoe dankbaar mag ik zijn. Het idee alleen al mijn land niet te mogen verlaten omdat ik misschien zou trouwen in het buitenland en niet terugkomen...
Een schuldgevoel bekruipt me.
Omdat wij hier zijn en genieten van de gastvrijheid van deze prachtmensen, maar morgen nemen wij gewoon het vliegtuig. Wij gaan door. Zij blijven.
Een vrouw, twee dagen geleden, zei ons dat haar zoon in Spanje woont, haar broer ook. Een man in het gezelschap had een Canadees paspoort, zo vertelde zijn moeder ons.
Het buitenland lijkt een status te geven.
Hoe meer Iran roept en tiert en dreigt en mensen dingen verbiedt, hoe meer de mensen hier weg willen.
Is het dat wat het bange Iran wil?
Is het dat wat Arta`s moeder wil?
Hoe groter de angst iets te verliezen, hoe groter de kans dat je het ook effectief verliest.
Arta is sterk. Dat zeggen haar ogen. Ze komt er wel.
Haar moeder zal nog lang onwetend en triest zijn. En Arta zal dat geweten hebben.
Het is niet eerlijk, maar het heeft haar wel een zachtaardig krachtige strijdlust opgeleverd. Ik zie een wijze vrouw in een jong meisje. Ik bewonder en ben nederig dankbaar voor waar ik vandaan kom.
*
Ik doe een handwas in Arta`s huis. Haar moeder ziet dit en stelt me voor of ik niet met de zoon van haar oudere zus wil trouwen? Ze wijst naar haar trouwvinger en glijdt er een denkbeeldige ring over. Ik lach luid want vind dat grappig. Mijn lachen stopt omdat het niet grappig bedoeld blijkt. Ze maakt een sjjt-gebaar en doet teken dat Laura er niets van moet weten. Ze wil onderhandelen. Alleen omdat ze mij ziet wassen. Trouwen beken vanuit een lichtjes pragmatischer standpunt dan ik gewoon ben. Ik maak een tussenbeweging met mijn hoofd. Iets tussen `ja` en `neen` en `eerst wassen daarna zien we wel`.
De moeder gaat naar de keuken.
Ik knijp m`n t-shirt nog eens uit.
woensdag 9 december 2009
For the record
We are happily and safe in Shiraz, invited by the family of Ehsan (husband of Julie`s and friend of Sachli`s, two Belgian friends of mine) to stay with them for a few days.
That`s Iran, friends of family of friends of friends become your friends in no time.
Our last days in Iran we`ll spend here. After it, we`ll fly... To Mumbay. Once we`ll see Pakistan. Not from the air.
But not now. They`re too busy fighting. Let`s naively hope they`ll soon stop.
That`s Iran, friends of family of friends of friends become your friends in no time.
Our last days in Iran we`ll spend here. After it, we`ll fly... To Mumbay. Once we`ll see Pakistan. Not from the air.
But not now. They`re too busy fighting. Let`s naively hope they`ll soon stop.
I imagine in general
If anyone on the verge of action should judge himself according to the outcome, he would never begin. S. Kierkegaard
Memory from the desert : A traditional weddingparty.
The end of november. We`re staying in a traditional guesthouse in Toudeshk.We know it`s traditional because that`s what Mohammed`s card tells us. I always find it very strange when people call themselves consciously traditional, but bref, we follow our new travelfriend, Kurt, because he`s nice.It`s a relief to be in a western man`s company for a while. (As a woman in Iran, men don`t address directly to you when travelling in a man`s company. Well, some men don`t.)
Mohammed tells us stories, asks us where the end of the world is (it appears to be in the middle of the carpet in his house), tells us about a British gay whose arm had been chopped off and after that his leg, but in the end it`s a myth...
The first night in Toudeshk, Reza, Mohammed`s brother proposes to go to a traditional weddingparty. This time the word traditional doesn`t cost us anything so we say O, yes, without knowing what to expect.
With Mohammed, Reza, Fatime (his wife) and their two children and Maarten, Kurt and Kim we walk through the dark little desert desertstreets. I realize that a few houses can create a feeling of safety, even in the middle of nothing.
We arrive in the street of the party. Better, the parties. Reza`s wife and daughter and Laura and me go to the women`s party. The men go to the men`s party...
In a room of barely four by four a thousand women are sitting on the ground. Maybe a little less.
Before ten seconds could pass, our coat is out, our scarve on the ground, our gloves lost, we are in a hundred pictures and sit on eachother on the throne next to the bride whose face is covered with white make-up and whose breasts don`t want to stay in her dress.
They look at us, point at us, laugh with us, talk or try to talk with us. `Aks,aks`, picture, picture, there are fights for the best pictureplace.
One of them makes a sound that I know from Indianmovies when it`s time to go fighting. Another woman joins her.
I don`t feel quite comfortable and look at Laura who doesn`t seem to be very happy either, sitting there with a plastic plate of rice and shish kebab and me on her lap.
I feel bride. Well, I almost sit on her.
Suddenly, music. I think I know what`s next. Yes, I know. Before I realize what`s happening I`m standing in the middle of the room with the majority of the little less than a thousand women sitting and watching. Laura could escape to the toilet but will soon be dragged out.
In the mean time I try to act as comfortable as possible and move my arms like they do and my hips, well not exactly like they do, but I try I try.
Now the bride (23) is also dancing. Soon I don`t see her anymore and try to dance as discrete as possible not to offend the bride but not too discrete as not to be lynched by all the rest.
It`s difficult sometimes to satisfy everyone.
Meanwhile I find a little second to wonder how it would be for two Iranian women at a belgian weddingparty. They would be looked at briefly, a lone drunk uncle would try to talk to them without realizing that it`s not dutch they`re speaking, most of the people would eat their own piece of cake with their own friends. I imagine. In general.
But that`s not the case here, now, with us. All attention goes to us, our blond hair,our age and our marital status. "Not married? Very good!", a woman shouts to us. She`s standing almost on the bride`s feet. Who is married. Just.
I`m stunned. Haven`t they seen a stranger before? Most of them come from a big city. But still. The West isn`t quite present in Iran. I have the impression that not a lot of foreigners come here, except for touristy reasons.
In Belgium, we know foreigners, women with scarves, we live next to them. We don`t ask them every second where they come from, how long they`re staying, and if we can take a picture with them.
Maybe we ask them too little, but that`s another story.
But here, we`re in the middle of the lioness cage. Hier we experience in concentrated form what we`re experiencing already for three weeks. Excessive attention. Only because we`re westerners.
A child is being pushed in my arms and a flash goes off.
Fatime decides to take us out. The gloves I lost in the first ten seconds are still lost so I run back inside to find them. Rejecting some pictureoffers I wrestle to the bridesthrone. The bride`s sitting there, a friend next to her. Before I can mime a glove, I`m being chased away by their eyes. I have to go and make space for attention for the bride.
I go and find my gloves on the way out.
The hospitality here is immense but I just became acquainted with its boundaries.
Understandable. She`s marrying. I don`t. I just come from the West. Without a present.
A group of the men`s party is standing outside. One of them confuses Laura`s personal space with his. Time to go.
At Mohammed`s home we meet our male travelcompagnons.
We exchange similar stories.
They too were the attraction of the night.
We thank the family for taking us to a traditional wedding, say shab bekheyr and go to sleep on our traditional floor of the guesthouse in the desert.
Memory from the desert : A traditional weddingparty.
The end of november. We`re staying in a traditional guesthouse in Toudeshk.We know it`s traditional because that`s what Mohammed`s card tells us. I always find it very strange when people call themselves consciously traditional, but bref, we follow our new travelfriend, Kurt, because he`s nice.It`s a relief to be in a western man`s company for a while. (As a woman in Iran, men don`t address directly to you when travelling in a man`s company. Well, some men don`t.)
Mohammed tells us stories, asks us where the end of the world is (it appears to be in the middle of the carpet in his house), tells us about a British gay whose arm had been chopped off and after that his leg, but in the end it`s a myth...
The first night in Toudeshk, Reza, Mohammed`s brother proposes to go to a traditional weddingparty. This time the word traditional doesn`t cost us anything so we say O, yes, without knowing what to expect.
With Mohammed, Reza, Fatime (his wife) and their two children and Maarten, Kurt and Kim we walk through the dark little desert desertstreets. I realize that a few houses can create a feeling of safety, even in the middle of nothing.
We arrive in the street of the party. Better, the parties. Reza`s wife and daughter and Laura and me go to the women`s party. The men go to the men`s party...
In a room of barely four by four a thousand women are sitting on the ground. Maybe a little less.
Before ten seconds could pass, our coat is out, our scarve on the ground, our gloves lost, we are in a hundred pictures and sit on eachother on the throne next to the bride whose face is covered with white make-up and whose breasts don`t want to stay in her dress.
They look at us, point at us, laugh with us, talk or try to talk with us. `Aks,aks`, picture, picture, there are fights for the best pictureplace.
One of them makes a sound that I know from Indianmovies when it`s time to go fighting. Another woman joins her.
I don`t feel quite comfortable and look at Laura who doesn`t seem to be very happy either, sitting there with a plastic plate of rice and shish kebab and me on her lap.
I feel bride. Well, I almost sit on her.
Suddenly, music. I think I know what`s next. Yes, I know. Before I realize what`s happening I`m standing in the middle of the room with the majority of the little less than a thousand women sitting and watching. Laura could escape to the toilet but will soon be dragged out.
In the mean time I try to act as comfortable as possible and move my arms like they do and my hips, well not exactly like they do, but I try I try.
Now the bride (23) is also dancing. Soon I don`t see her anymore and try to dance as discrete as possible not to offend the bride but not too discrete as not to be lynched by all the rest.
It`s difficult sometimes to satisfy everyone.
Meanwhile I find a little second to wonder how it would be for two Iranian women at a belgian weddingparty. They would be looked at briefly, a lone drunk uncle would try to talk to them without realizing that it`s not dutch they`re speaking, most of the people would eat their own piece of cake with their own friends. I imagine. In general.
But that`s not the case here, now, with us. All attention goes to us, our blond hair,our age and our marital status. "Not married? Very good!", a woman shouts to us. She`s standing almost on the bride`s feet. Who is married. Just.
I`m stunned. Haven`t they seen a stranger before? Most of them come from a big city. But still. The West isn`t quite present in Iran. I have the impression that not a lot of foreigners come here, except for touristy reasons.
In Belgium, we know foreigners, women with scarves, we live next to them. We don`t ask them every second where they come from, how long they`re staying, and if we can take a picture with them.
Maybe we ask them too little, but that`s another story.
But here, we`re in the middle of the lioness cage. Hier we experience in concentrated form what we`re experiencing already for three weeks. Excessive attention. Only because we`re westerners.
A child is being pushed in my arms and a flash goes off.
Fatime decides to take us out. The gloves I lost in the first ten seconds are still lost so I run back inside to find them. Rejecting some pictureoffers I wrestle to the bridesthrone. The bride`s sitting there, a friend next to her. Before I can mime a glove, I`m being chased away by their eyes. I have to go and make space for attention for the bride.
I go and find my gloves on the way out.
The hospitality here is immense but I just became acquainted with its boundaries.
Understandable. She`s marrying. I don`t. I just come from the West. Without a present.
A group of the men`s party is standing outside. One of them confuses Laura`s personal space with his. Time to go.
At Mohammed`s home we meet our male travelcompagnons.
We exchange similar stories.
They too were the attraction of the night.
We thank the family for taking us to a traditional wedding, say shab bekheyr and go to sleep on our traditional floor of the guesthouse in the desert.
woensdag 2 december 2009
Yazd
In Yazd there are two towers. Once corpses were lying there to be eaten by vultures.
The corpses aren`t there anymore. The towers still are. And we were on them. On the towers of silence. It was the last resting place of the Zoroastrians.
Is it because you know the history of it, or just because you can feel it, that a place leaves such an intense impression?
On a mountain, and certainly on a deathtower on a mountain you can sit and listen to what would escape you otherwise. You hear the space you see, you hear that the motorway once wasn`t there, you don`t hear yourself for a moment.
You descend and you lose the experience, but you carry a little piece of that mountain with you. A little piece of silence in the background.
Also while traveling, you lose every place where you were, every person you met.
But from all that you take a little piece with you and you never lose that.
On the roof of our hostel, together with our new travelfriends, we watch the animationmovie Persepolis, from the book of the same name by Marjane Satrapi. The autobiography of an Iranian woman during and in the aftermath of the Islamic revolution in Iran.
The revolution, the protests, the Iran-Iraq war, the emigrations, the personal tragedies, the senseless killing. It all strikes you harder while being here.
Although safely smoking a waterpipe and freelytouristbeing, but still.
Watching the images of the revolution immediately made me think of the youtubeclips and pictures of the demonstrations in june.
The story of the war between Iraq and Iran that lasted 8 years suddenly got a face through the huge paintings on almost every streetcorner of Tehran. Paintings of martyrs who died for their country. Serving as an excuse for a totalitarian islamic `democratic` republic.
The soldiers of the revolutionary guard in the movie have the same eyes as the men who reproachfully/protectively look through you on the streets.
The people in the movie,the normal people, have the same warmth, the same unconditional openness as the people now, here, on the streets, wherever you are.
The people in the film that want to leave, still want to leave now. Whereto? Doesn`t matter, America or Europe. New-Zealand. India. London. Antwerp.
One out of four Iranians we meet wants to leave.
To be able to drink a beer in public, to wear what they want, hold hands when they want, dance wherever they want, say what they want.
The other three are staying and still do what`s not allowed, but underground.
Or as Marjane Satrapi puts it : We were so focused on having a good time that we forgot we didn`t have our freedom.
In the mean time we keep on traveling.
Since a few days we are in Yazd, city in the desert.
With an old part where you`re obliged to get lost and take thousands of pictures of old men (Maarten, Belgian cyclist we met, answers my question why so many photographers like to take pictures of old people: Because they sit still.), hijabs, soldiers (who afterwards keep staring at you for minutes), breadkneaders and little children in very coloured jackets (a relief compared to their hijabed mothers).
The city where we saw the practicing of Zorkhane, a combination of sports and praying. It comes down to a group of men standing in a circle, spinning around and chanting prayers to come closer to God. All this with live djembemusic. It made me want to dance. I`ll wait for that till we`re in India. Scarveless.
Tomorrow we`ll take the bus to Shiraz. And slowly we`re making up our plan what to do next. It hurts to say, but we will have to skip a little piece of land in our overlandjourney. We will avoid Pakistan. Even after hearing enough stories of travelers who have safely done it and are going to do it, we decided to go by plane, or maybe, and that would be the best middle way, by boat. From Dubai/Oman to Mumbay. We will put all our energy on this plan and try to make it work. We`ll see. But first Shiraz. Then all the rest.
Good luck to Maarten, Kim and Kurt, our company for the last days. Thank you for the nice time.
donderdag 26 november 2009
Iran - womenparadiseprison
In Tehran there`s a park. The Noshatpark. It`s only accessible to women. Except for fridays, then men are allowed too. Women can walk around here without their headscarve, can jog here, can lie in their bikini in the summer.
In the houses surrounding the park mullahs with binoculars are said to live there. Our first reaction after hearing about the park was what a paradise. Our second what a prison. Both are true. It`s a womenparadiseprison.
For me this park is little Iran.
For me it`s the symbol for all the opposites, the inconsequences and hypocrisy in Iran.
For the latter they have a word in Farsi : tarov.
Someone who`s too friendly, hospitable,gallant is tarov. It`s a very common used word here...
But about the park. A woman CAN walk around here without the compulsory scarve or long coat. It`s allowed.
First, this park is ugly, concrete is everywhere and it`s tastelessly decorated. There are works going on and it`s next to the big road.
Second, if something is allowed somewhere it means that elsewhere it is NOT allowed. And that`s the problem. The elsewhere.
Elsewhere women should be allowed to walk around the way they like.
And here, in womenparadiseprison, here women can come hopping in their hijab if they want.
Here the police can come and arrest women when the coat isn`t covering their behind.
Here women can guiltely avoid the gaze of a man when he`s looking at her.
Here it`s not allowed to flirt or hold hands.
Here it`s not allowed to talk out loud about leaving Iran or about Ahmadinejad.
Here can`t be worn green.
But elsewhere, yes.
Let it be this way. Give the extremists their place where they can apply their rules, give them a space next to a big road, where it smells and ask for their gratitude. Even expect gratitude. Because you are showing respect for them and their needs. You understand them and want the best for them. You make sure they`re not in lack of anything here, somewhere, in Park Noshat.
It should be something like this, but it`s something else. It`s elsewhere. It`s in the whole of Iran.
Because someone has written it down and called it law.
They are so beautiful, these women with their headscarve slided as much as possible to the back of their head, with their tight coats hardly covering their behind and making their body even more attractive, feminine and mysterious.
That can`t have been Ayatollah`s intention.
What is it about then?
About power. About a woman not being able to think about her freedom because all the time she has to think about her scarve and her coat, if they`re still in the right place, if the police isn`t near, if there`s no spy near.
That`s what it`s about. And that`s how the system is intruding in the head of a woman and stays their 24 hours a day in the form of a scarve. When someone knocks on her own door, the thing has to be put on.
That the thing can go off in the park seems like a favor, but it`s a candy to keep the child silent.
When will they realize that to enforce something always has the opposite effect?
And that opposite effect, that`s what we`re seeing in the people we meet.
That`s the beauty of Iran. The kind, hospitable people. The protesting people. The little, honest people that eventually will appear to be on the right side.
But victims have to be made to reach the right side.
And that`s an endless pity.
That makes angry.
In Iran live the most hospitable people I know.
In Iran you`re being given so many things that it makes you feel uncomfortable.
In Iran you can`t drink alcohol.
In Iran I`ve been offered the most alcohol ever.
In Iran they drive like crazy, but that`s allowed.
In Iran, they don`t stop for red lights, but that`s allowed.
In Iran, you can`t dance at a concert.Dance.
Because what? Maybe because you can punch someone on his or her freshly corrected nose, because that is allowed, a nosecorrection. A woman has to wear a headscarve so that men can`t see her hair but they can look at her fresh and more beautiful nose, they can.
In Iran, they can kill people on the road, but they can`t drink in their own house.
Iran, beautiful ugly country.
Womenparadiseprison.
Thank you, Iran, thank you.
In the houses surrounding the park mullahs with binoculars are said to live there. Our first reaction after hearing about the park was what a paradise. Our second what a prison. Both are true. It`s a womenparadiseprison.
For me this park is little Iran.
For me it`s the symbol for all the opposites, the inconsequences and hypocrisy in Iran.
For the latter they have a word in Farsi : tarov.
Someone who`s too friendly, hospitable,gallant is tarov. It`s a very common used word here...
But about the park. A woman CAN walk around here without the compulsory scarve or long coat. It`s allowed.
First, this park is ugly, concrete is everywhere and it`s tastelessly decorated. There are works going on and it`s next to the big road.
Second, if something is allowed somewhere it means that elsewhere it is NOT allowed. And that`s the problem. The elsewhere.
Elsewhere women should be allowed to walk around the way they like.
And here, in womenparadiseprison, here women can come hopping in their hijab if they want.
Here the police can come and arrest women when the coat isn`t covering their behind.
Here women can guiltely avoid the gaze of a man when he`s looking at her.
Here it`s not allowed to flirt or hold hands.
Here it`s not allowed to talk out loud about leaving Iran or about Ahmadinejad.
Here can`t be worn green.
But elsewhere, yes.
Let it be this way. Give the extremists their place where they can apply their rules, give them a space next to a big road, where it smells and ask for their gratitude. Even expect gratitude. Because you are showing respect for them and their needs. You understand them and want the best for them. You make sure they`re not in lack of anything here, somewhere, in Park Noshat.
It should be something like this, but it`s something else. It`s elsewhere. It`s in the whole of Iran.
Because someone has written it down and called it law.
They are so beautiful, these women with their headscarve slided as much as possible to the back of their head, with their tight coats hardly covering their behind and making their body even more attractive, feminine and mysterious.
That can`t have been Ayatollah`s intention.
What is it about then?
About power. About a woman not being able to think about her freedom because all the time she has to think about her scarve and her coat, if they`re still in the right place, if the police isn`t near, if there`s no spy near.
That`s what it`s about. And that`s how the system is intruding in the head of a woman and stays their 24 hours a day in the form of a scarve. When someone knocks on her own door, the thing has to be put on.
That the thing can go off in the park seems like a favor, but it`s a candy to keep the child silent.
When will they realize that to enforce something always has the opposite effect?
And that opposite effect, that`s what we`re seeing in the people we meet.
That`s the beauty of Iran. The kind, hospitable people. The protesting people. The little, honest people that eventually will appear to be on the right side.
But victims have to be made to reach the right side.
And that`s an endless pity.
That makes angry.
In Iran live the most hospitable people I know.
In Iran you`re being given so many things that it makes you feel uncomfortable.
In Iran you can`t drink alcohol.
In Iran I`ve been offered the most alcohol ever.
In Iran they drive like crazy, but that`s allowed.
In Iran, they don`t stop for red lights, but that`s allowed.
In Iran, you can`t dance at a concert.Dance.
Because what? Maybe because you can punch someone on his or her freshly corrected nose, because that is allowed, a nosecorrection. A woman has to wear a headscarve so that men can`t see her hair but they can look at her fresh and more beautiful nose, they can.
In Iran, they can kill people on the road, but they can`t drink in their own house.
Iran, beautiful ugly country.
Womenparadiseprison.
Thank you, Iran, thank you.
vrijdag 20 november 2009
It`s over now
Tehran.
The reality comes close. Closer than comfortable.
This is what the system is doing : on the bus to Tehran I`m wondering if I can take off my socks, if it`s allowed to show my bare feet in public, I`m wondering if I can write the names of our hosts on this blog, I can put their first names they tell me.
Mahbube and her sister Shirine with whom we are staying have been arrested 5 months ago during the protests after the elections and have spent two weeks in jail and have been hurt badly.
Mahbube tells me the story after showing me a film of Bahman Ghobadi.
A film about two young people who want to leave Iran to play a concert abroad.
Two young people who aren`t allowed to leave the country, only because they want to play a concert abroad, and thus try it illegally.
Two young people who fail to leave the country and, after a lot of despair and malchance, die.
A film based on a true story.
The president causes more drama than he thinks.
The director of the film who is a friend of Mahbube has fled Iran 4 months ago and his wife has spent 21 days in prison.
Only films about the war between Iraq and Iran are allowed to be made here and more specifically about the martyrs who have died for Iran.
In Farhad`s passport holes have been made so he can`t leave the country. Why? Because he`s pro-Mousavi.
In a bookstore you have to talk silently about certain subjects because it`s a popular place for spies.
Farhad wasn`t allowed to work for four months because he`s pro-Mousavi.
When someone knocks on the door, the women put on their headscarve before they open the door.
Alcohol is bought on the black market and served out of plastic bottles.
The red wine is undrinkable but who cares, what`s forbidden tastes good anyway.
Mahbube and Shirine tell us their story about prison.
They see my face and start to laugh. They are laughing.
Mahbube tells me Don`t think. It`s over now.
I am being comforted...
We have been welcomed by Mahbube, Shirine and their youngest sister Fahime as two new sisters.
Everything is so normal, we laughed from the first minute, talked via the books Farsi on a trip and English on a trip, we talked mostly with our hands.
Mahbube takes us to the productionhouse of the film that she worked on until last week.
We sat at the editingtable. No problem.
They gave us lunch. We`ve spent the whole day there. We`ve been invited in three different households already. It`ll be busy in Tehran.
The people surprise me. Their hospitality is so normal to them. We sleep in Shirine`s bed, the three sisters sleep on the floor in the livingroom. No discussion.
We have a moneyproblem, you can not get money in Iran with your visacard. At the border we were told that we could and we believed.
No problem. There`s a bank in the heart of your friends, tells Mehdi us, director of the movie they`re editing now.
We put on our headscarves in the Iranian way, so that the half of our hair is uncovered, put on our long coat and drive to Shirine`s house, where she`s making dinner for us.
These are the women of Tehran.
Three so beautiful women of Tehran.
A beautyspecialist, an assistant art-director and an athlete.
Three so strong women of Tehran.
I arrange my headscarve again and wonder what I would do if I was being pulled up with chains on my feet to the ceiling for five hours in total.
I wonder.
My back would ache, I would hate the president, would maybe smoke and drink a lot like Mahbube.
That`s what I think.
And also that I am very lucky.
And all the rest I don`t know and I don`t think. It`s over now.
The reality comes close. Closer than comfortable.
This is what the system is doing : on the bus to Tehran I`m wondering if I can take off my socks, if it`s allowed to show my bare feet in public, I`m wondering if I can write the names of our hosts on this blog, I can put their first names they tell me.
Mahbube and her sister Shirine with whom we are staying have been arrested 5 months ago during the protests after the elections and have spent two weeks in jail and have been hurt badly.
Mahbube tells me the story after showing me a film of Bahman Ghobadi.
A film about two young people who want to leave Iran to play a concert abroad.
Two young people who aren`t allowed to leave the country, only because they want to play a concert abroad, and thus try it illegally.
Two young people who fail to leave the country and, after a lot of despair and malchance, die.
A film based on a true story.
The president causes more drama than he thinks.
The director of the film who is a friend of Mahbube has fled Iran 4 months ago and his wife has spent 21 days in prison.
Only films about the war between Iraq and Iran are allowed to be made here and more specifically about the martyrs who have died for Iran.
In Farhad`s passport holes have been made so he can`t leave the country. Why? Because he`s pro-Mousavi.
In a bookstore you have to talk silently about certain subjects because it`s a popular place for spies.
Farhad wasn`t allowed to work for four months because he`s pro-Mousavi.
When someone knocks on the door, the women put on their headscarve before they open the door.
Alcohol is bought on the black market and served out of plastic bottles.
The red wine is undrinkable but who cares, what`s forbidden tastes good anyway.
Mahbube and Shirine tell us their story about prison.
They see my face and start to laugh. They are laughing.
Mahbube tells me Don`t think. It`s over now.
I am being comforted...
We have been welcomed by Mahbube, Shirine and their youngest sister Fahime as two new sisters.
Everything is so normal, we laughed from the first minute, talked via the books Farsi on a trip and English on a trip, we talked mostly with our hands.
Mahbube takes us to the productionhouse of the film that she worked on until last week.
We sat at the editingtable. No problem.
They gave us lunch. We`ve spent the whole day there. We`ve been invited in three different households already. It`ll be busy in Tehran.
The people surprise me. Their hospitality is so normal to them. We sleep in Shirine`s bed, the three sisters sleep on the floor in the livingroom. No discussion.
We have a moneyproblem, you can not get money in Iran with your visacard. At the border we were told that we could and we believed.
No problem. There`s a bank in the heart of your friends, tells Mehdi us, director of the movie they`re editing now.
We put on our headscarves in the Iranian way, so that the half of our hair is uncovered, put on our long coat and drive to Shirine`s house, where she`s making dinner for us.
These are the women of Tehran.
Three so beautiful women of Tehran.
A beautyspecialist, an assistant art-director and an athlete.
Three so strong women of Tehran.
I arrange my headscarve again and wonder what I would do if I was being pulled up with chains on my feet to the ceiling for five hours in total.
I wonder.
My back would ache, I would hate the president, would maybe smoke and drink a lot like Mahbube.
That`s what I think.
And also that I am very lucky.
And all the rest I don`t know and I don`t think. It`s over now.
De grens : de Koerden en hun feest
We zijn in iran!
Wat voorafging :
De grens
Dogubayazit, grensplaats, non-plaats, doorgangsoord, ontmoetingsplek, nomadenwoonplaats, Koerden.
Vier mannen lopen op een open plek, twee ervan ontmoeten elkaar even, gaan dan elk hun eigen weg
De moskee echoot door de heuvels
De zon brandt, om vier uur is ze onder, dan is het ijskoud
Het moet hard zijn hier te leven
Nomaden hebben hun plekje gemaakt tussen de ruines van wat kan het iemand eigenlijk schelen, stenen zijn stenen
Een troep soldaten steekt de straat over
Ze lijken meer op schooluitstapjongetjes aan het begin van hun pubertijd
Dat komt ervan met die verplichte legerdienst zegt Laura
In Camping Murat waar we slapen, aan de voet van het onwaarschijnlijk indrukwekkende en goed bewaarde Ishak Pasha paleis, is er een feest, een koerdenfeest
We komen binnen
Een man achter de synthesizer, een zingende man ernaast
De versterker op overmaximum
Ogen en longen passen zich aan aan de rook
Murat zelve komt meteen naar ons toe en geeft ons een plek aan een tafel
Ik tel 1 vrouw in de neonverlichte tapijtzaal en een veertigtal mannen
Het blijkt een feest voor haar verjaardag
De mannen lachen hard drinken hard roken hard
De vrouw ziet er niet zo gelukkig uit stelt laura vast
Een man gaat naast lau zitten, een tweede man schuift aan
Murat vraagt om whiskey en krijgt meteen de hele halfvolle fles van een helper
De versterker van de zingende man en de synthesizer werkt nog steeds heel goed
Een bord met fruit en een brandende zakdoek wordt op onze tafel gesmeten, ook chocolade
De man naast lau wil ons onafgebroken banaan op een vork voeren
De whiskey wordt onafgebroken aangevuld
Het kersensap ook
It`s my job to make people drunk, but I not
vertrouwt Murat me al roepend toe en valt ondertussen bijna van zijn stoel
Hij houdt van het leven zegt hij
Ok, zeggen wij
De man die nu bijna op Lau`s schoot zit zegt I love Belgium
Dat nemen we aan ja
Belgium good for Kurdish people, PKK, you know PKK?
Yes, we know PKK
Do you have friends in Belgium vraag ik
Now I have two yes is het antwoord
We eten de chocolade en het fruit en houden ondertussen de afstand die nodig is om juist geen Koerd op onze schoot te krijgen
All my friends roept Murat wijzend naar de veertig mannen
Ik knik
De vrouw is er niet meer
Ik vraag iets in de stijl van what do you do?
Importexport. 90 percent of people here. importexport
Wat doet een mens hier anders?
I take everything as long as it`s good money
Ik begrijp
Er worden servietten gegooid van tafel naar tafel. Feest. Koerdisch feest. Mijn eerste Koerdisch feest.
You are my sisters zegt Murat die niet Murat blijkt te heten maar Saim en ook niet Murat blijkt te zijn maar zijn broer.
I will pray to my Jesus for you. My Jesus is good.
Dan zegt hij nog iets van een gezicht en een raam en erdoor kijken maar dat kan ik niet zo goed verstaan
Hij blijkbaar ook niet want hij voegt er zelfbewust aan toe maybe I`m a little drunk
De Koerden. Ze zijn waarschijnlijk niet over 1 kam te scheren. Zoals niemand.
Ze houden van luide synthesizermuziek, van Belgie en de vrouwen van Belgie, sommigen hebben een eigen Jezus, anderen zijn communist, drinken geen alcohol, houden van de PKK en doen - hier althans- aan importexport. Dat is wat ik weet. Meer niet.
We besluiten dat het tijd is wat meer afstand te nemen, danken voor de gastvrijheid en gaan naar onze kamer. Dat van dat raam en dat gezicht wil ik liever misbegrepen hebben, maar ik neem het zekere voor het onzekere en bedek de ramen nog met een laken-matrasconstructie
Morgen Iran
Turkije was goed voor ons, toch voor het grootste deel
Semra en Zekeriya zullen onze laatste herinnering aan Turkije zijn en dat is heel heel goed
We slapen goed, zonder Koerdisch gezicht voor het raam
De volgende ochtend stappen we de zeven kilometer naar het centrum waar de dolmush (busje) ons naar de grens voert
Aan de grens wordt ons aan zowel Turkse als Iraanse kant gevraagd wat we in Iran gaan doen
Tourist zeggen we en zetten onze doek op ons hoofd
Een vrouw in hijab (hijab in het farsi betekent letterlijk tent) kijkt ons aan en stopt daar niet mee
Na een tijdje glimlach ik en zeg ik salam
Dat helpt , nu glimlacht ze tenminste terwijl ze ons blijft aankijken
Wat zullen we tegenkomen aan de andere kant?
Heel veel gastvrijheid, nieuwe vrienden, geldproblemen en intens gemengde gevoelens zo blijkt.
Wat voorafging :
De grens
Dogubayazit, grensplaats, non-plaats, doorgangsoord, ontmoetingsplek, nomadenwoonplaats, Koerden.
Vier mannen lopen op een open plek, twee ervan ontmoeten elkaar even, gaan dan elk hun eigen weg
De moskee echoot door de heuvels
De zon brandt, om vier uur is ze onder, dan is het ijskoud
Het moet hard zijn hier te leven
Nomaden hebben hun plekje gemaakt tussen de ruines van wat kan het iemand eigenlijk schelen, stenen zijn stenen
Een troep soldaten steekt de straat over
Ze lijken meer op schooluitstapjongetjes aan het begin van hun pubertijd
Dat komt ervan met die verplichte legerdienst zegt Laura
In Camping Murat waar we slapen, aan de voet van het onwaarschijnlijk indrukwekkende en goed bewaarde Ishak Pasha paleis, is er een feest, een koerdenfeest
We komen binnen
Een man achter de synthesizer, een zingende man ernaast
De versterker op overmaximum
Ogen en longen passen zich aan aan de rook
Murat zelve komt meteen naar ons toe en geeft ons een plek aan een tafel
Ik tel 1 vrouw in de neonverlichte tapijtzaal en een veertigtal mannen
Het blijkt een feest voor haar verjaardag
De mannen lachen hard drinken hard roken hard
De vrouw ziet er niet zo gelukkig uit stelt laura vast
Een man gaat naast lau zitten, een tweede man schuift aan
Murat vraagt om whiskey en krijgt meteen de hele halfvolle fles van een helper
De versterker van de zingende man en de synthesizer werkt nog steeds heel goed
Een bord met fruit en een brandende zakdoek wordt op onze tafel gesmeten, ook chocolade
De man naast lau wil ons onafgebroken banaan op een vork voeren
De whiskey wordt onafgebroken aangevuld
Het kersensap ook
It`s my job to make people drunk, but I not
vertrouwt Murat me al roepend toe en valt ondertussen bijna van zijn stoel
Hij houdt van het leven zegt hij
Ok, zeggen wij
De man die nu bijna op Lau`s schoot zit zegt I love Belgium
Dat nemen we aan ja
Belgium good for Kurdish people, PKK, you know PKK?
Yes, we know PKK
Do you have friends in Belgium vraag ik
Now I have two yes is het antwoord
We eten de chocolade en het fruit en houden ondertussen de afstand die nodig is om juist geen Koerd op onze schoot te krijgen
All my friends roept Murat wijzend naar de veertig mannen
Ik knik
De vrouw is er niet meer
Ik vraag iets in de stijl van what do you do?
Importexport. 90 percent of people here. importexport
Wat doet een mens hier anders?
I take everything as long as it`s good money
Ik begrijp
Er worden servietten gegooid van tafel naar tafel. Feest. Koerdisch feest. Mijn eerste Koerdisch feest.
You are my sisters zegt Murat die niet Murat blijkt te heten maar Saim en ook niet Murat blijkt te zijn maar zijn broer.
I will pray to my Jesus for you. My Jesus is good.
Dan zegt hij nog iets van een gezicht en een raam en erdoor kijken maar dat kan ik niet zo goed verstaan
Hij blijkbaar ook niet want hij voegt er zelfbewust aan toe maybe I`m a little drunk
De Koerden. Ze zijn waarschijnlijk niet over 1 kam te scheren. Zoals niemand.
Ze houden van luide synthesizermuziek, van Belgie en de vrouwen van Belgie, sommigen hebben een eigen Jezus, anderen zijn communist, drinken geen alcohol, houden van de PKK en doen - hier althans- aan importexport. Dat is wat ik weet. Meer niet.
We besluiten dat het tijd is wat meer afstand te nemen, danken voor de gastvrijheid en gaan naar onze kamer. Dat van dat raam en dat gezicht wil ik liever misbegrepen hebben, maar ik neem het zekere voor het onzekere en bedek de ramen nog met een laken-matrasconstructie
Morgen Iran
Turkije was goed voor ons, toch voor het grootste deel
Semra en Zekeriya zullen onze laatste herinnering aan Turkije zijn en dat is heel heel goed
We slapen goed, zonder Koerdisch gezicht voor het raam
De volgende ochtend stappen we de zeven kilometer naar het centrum waar de dolmush (busje) ons naar de grens voert
Aan de grens wordt ons aan zowel Turkse als Iraanse kant gevraagd wat we in Iran gaan doen
Tourist zeggen we en zetten onze doek op ons hoofd
Een vrouw in hijab (hijab in het farsi betekent letterlijk tent) kijkt ons aan en stopt daar niet mee
Na een tijdje glimlach ik en zeg ik salam
Dat helpt , nu glimlacht ze tenminste terwijl ze ons blijft aankijken
Wat zullen we tegenkomen aan de andere kant?
Heel veel gastvrijheid, nieuwe vrienden, geldproblemen en intens gemengde gevoelens zo blijkt.
donderdag 19 november 2009
quotes
Worrying is the same as chewing chewinggum to solve an algebraproblem.
English Nic with her old ambulance
Afscheid nemen is alsof de conducteur een gaatje in je ticket prikt.
Susan na het afscheid met El en mama.
From now, very up.
Thanos op de Olympos, een uur voor de top.
The feet walk alone.
Thanos tijdens razendsnelle afdaling van de Olympos
Only when we lose what we have do we value it truly.
M.Mazower in Salonica
Never trust the women or the weather of Istanbul.
Serdar, onze eerste couchsurfhost
I don`t like it that they want women to close their everywhere, that only the eyes are open.
Ahmed, bontverkoper en paraglider, over de conservatieve moslims
Blijf beslissen zonder beslist te worden.
uit mail van papa
I read in a book that a more proper name for earth would be water.
Marcus, Australian traveller
Maybe he has the wrong address.
Hakan over orkaan die maar niet komt in Antalya
Clean shoes, lady?
Schoenenpoetser in Antalya. Ik draag sandalen.
To know if someone is really a good person you have to travel with him, do business with him and see him in a high position.
The prophet Mohammed
-Moge je lang leven
-Moge jij zien dat ik lang leef
Turkse uitspraak na niezen
There are different ways to reach one goal, but I believe that mine is best.
Zekeriya about his belief
Don`t kill the day.
Murat`s brother of Camping Murat advises us to go walking while the sun is still shining
Why you go to Iran?
verbaasde Turkse politie aan de grens met Iran
Why you come to Iran?
verbaasde Iraanse man in de rij aan de Iraanse kant van de grens
I will pray to my Jesus for you.
Murat`s brother who considers us as his sisters
That must be Ahmadinejad giving a speech.
F. in de Alborzberg in Tehran na het horen van het balken van een ezel
English Nic with her old ambulance
Afscheid nemen is alsof de conducteur een gaatje in je ticket prikt.
Susan na het afscheid met El en mama.
From now, very up.
Thanos op de Olympos, een uur voor de top.
The feet walk alone.
Thanos tijdens razendsnelle afdaling van de Olympos
Only when we lose what we have do we value it truly.
M.Mazower in Salonica
Never trust the women or the weather of Istanbul.
Serdar, onze eerste couchsurfhost
I don`t like it that they want women to close their everywhere, that only the eyes are open.
Ahmed, bontverkoper en paraglider, over de conservatieve moslims
Blijf beslissen zonder beslist te worden.
uit mail van papa
I read in a book that a more proper name for earth would be water.
Marcus, Australian traveller
Maybe he has the wrong address.
Hakan over orkaan die maar niet komt in Antalya
Clean shoes, lady?
Schoenenpoetser in Antalya. Ik draag sandalen.
To know if someone is really a good person you have to travel with him, do business with him and see him in a high position.
The prophet Mohammed
-Moge je lang leven
-Moge jij zien dat ik lang leef
Turkse uitspraak na niezen
There are different ways to reach one goal, but I believe that mine is best.
Zekeriya about his belief
Don`t kill the day.
Murat`s brother of Camping Murat advises us to go walking while the sun is still shining
Why you go to Iran?
verbaasde Turkse politie aan de grens met Iran
Why you come to Iran?
verbaasde Iraanse man in de rij aan de Iraanse kant van de grens
I will pray to my Jesus for you.
Murat`s brother who considers us as his sisters
That must be Ahmadinejad giving a speech.
F. in de Alborzberg in Tehran na het horen van het balken van een ezel
dinsdag 10 november 2009
Sponges we stumble upon
I will remember Antalya as the town where we looked for a good place to eat, the town where a hurricane was expected to pass through but eventually he must have had the wrong address told us Hakan, the archeologystudent who showed us the non-touristic part of the town and a good good restaurant. The town where we found the good nightrest to be able to carry on to the east. A town where we passed through.
The next day Nihad the gentle medicineseller gave us a lift all the way to Konya, in the middle of Turkey. It's the first place where we're real strangers. In Istanbul,with some imagination, we could've been one of them. Not in Konya we can. We see only women with hijabs on the street. I discover a certain feeling of unease sitting on the bus, holding my house, wearing a headscarve just for the beauty of it. On that bus I wish we could be hosted once by a Muslim family. To get rid of my unease and ignorance. To understand. A woman with the kindest eyes ever steps on. Even without smiling or looking at me I could feel the friendliness of that woman. It made me feel more comfortable on the bus in the conservative muslimtown.
From Konya we take the bus to Cappadocia, to Göreme, a town where you don't want to be in the season seeing all the guided tours,rafting,horseriding,hotels,the quads,bikes,cars to rent. Now the town looks empty and the people unhappy. We have a walk in the spectacular spongey landscape, spongey due to the eruptions of the volcano's surrounding the area. While walking I realise that this is not something we planned to see, we just happened to stumble upon it, like all the other things and people we meet. I realise I didn't know anything about Turkey,Atatürk,the Ottoman empire,the so many different nationalitybackgrounds of the Turks. I realise this is why we're making this journey. To meet and greet whatever comes and to learn from it. I decide to write about this, about the why and the how of this journey, something to grab on to if we would ever forget, a little support that could be useful some time, maybe. You can read the result on this blog under the title why and how.
We're skipping the hitchhiking for a while and decide to go on by bus and train or only with people we've known for a while. One not so kind, very sad and lonely man showed us that not everybody has the right intensions. But for the record, we're ok and we're very happy that we are where we are now. In Erzurum. The East. It's cold and the sun is under at 4:30pm but we couldn't have been in a better place than we are. We're staying with Semra and Zekeriya and their two chidren Betül and Lokman. A muslimfamily. It's what I had wished for on that Konyabus. The generosity that is so normal to them surprises us so. We were one of the family from the second we entered the house. We can wash our clothes, eat the incredible food of Semra and in the evening we're all together in the sofa for reading hour. We decide not to rush and stay here for a few days. In fact we decide not to rush at all anymore on this journey. Like this, things can come in their own pace and we're greatfully following that rythm and slowly forgetting about the Belgian one.
The next day Nihad the gentle medicineseller gave us a lift all the way to Konya, in the middle of Turkey. It's the first place where we're real strangers. In Istanbul,with some imagination, we could've been one of them. Not in Konya we can. We see only women with hijabs on the street. I discover a certain feeling of unease sitting on the bus, holding my house, wearing a headscarve just for the beauty of it. On that bus I wish we could be hosted once by a Muslim family. To get rid of my unease and ignorance. To understand. A woman with the kindest eyes ever steps on. Even without smiling or looking at me I could feel the friendliness of that woman. It made me feel more comfortable on the bus in the conservative muslimtown.
From Konya we take the bus to Cappadocia, to Göreme, a town where you don't want to be in the season seeing all the guided tours,rafting,horseriding,hotels,the quads,bikes,cars to rent. Now the town looks empty and the people unhappy. We have a walk in the spectacular spongey landscape, spongey due to the eruptions of the volcano's surrounding the area. While walking I realise that this is not something we planned to see, we just happened to stumble upon it, like all the other things and people we meet. I realise I didn't know anything about Turkey,Atatürk,the Ottoman empire,the so many different nationalitybackgrounds of the Turks. I realise this is why we're making this journey. To meet and greet whatever comes and to learn from it. I decide to write about this, about the why and the how of this journey, something to grab on to if we would ever forget, a little support that could be useful some time, maybe. You can read the result on this blog under the title why and how.
We're skipping the hitchhiking for a while and decide to go on by bus and train or only with people we've known for a while. One not so kind, very sad and lonely man showed us that not everybody has the right intensions. But for the record, we're ok and we're very happy that we are where we are now. In Erzurum. The East. It's cold and the sun is under at 4:30pm but we couldn't have been in a better place than we are. We're staying with Semra and Zekeriya and their two chidren Betül and Lokman. A muslimfamily. It's what I had wished for on that Konyabus. The generosity that is so normal to them surprises us so. We were one of the family from the second we entered the house. We can wash our clothes, eat the incredible food of Semra and in the evening we're all together in the sofa for reading hour. We decide not to rush and stay here for a few days. In fact we decide not to rush at all anymore on this journey. Like this, things can come in their own pace and we're greatfully following that rythm and slowly forgetting about the Belgian one.
woensdag 4 november 2009
All is good
people
The time has come to speak some english. Most of the people we met don't speak the dutch language and would like to follow our journey. Hi welcome and thanks. So where were we.
We left Istanbul on the 28th of october and headed to Ölüdeniz,on Turkey's Mediterranean coast. No better place to test the ebaytent for the first time than the 'paradisish' beach of Ölüdeniz.
No better place to celebrate Laura's 27th birthday than the paradisish beach of Ölüdeniz.
While paragliders are flying above us I keep on thinking of when we went flying a few days ago. I think about how strangely normal it felt to be up there. Think about the complete confidence I had in Yurdaer,our magnificent co-flyer and fantastic pilot-friend. I think about how nice it is to be able to trust people you don't know for a long time and to be trusted by them. It happens to us all the time and it seems that by doing so we attract the right ones...
Kaş
We're staying in Kaş with Necmi, a friend of Memet,our couchsurfinghost from Istanbul. I'm on his terrace. There's storm. Lightning. Thinking that everything is fine like it is. That this travel won't turn me into someone else,like I must have been thinking sometimes,that everything's just fine like it is. I think about home and how being away affects the homestayers. Hearing the thunder. Think about the bellydancer of last night that went lying on her back and the enthousiasm with which she asked the old man and his son to drink raki out of her bellybutton. Think about how it will be when I'll be back. Not much different than before I imagine. There's electricity in the air. The moon's almost full again. Thinking that my thoughts are perfectly fine like they are.
Çıralı
Ali and Zeyneb give us our first lift. From Kaş to Çıralı. There we meet Günay who proposes us to put our tent in his garden if we want. He sais : "Turks everywhere. You go Alaska,you see Turks."
Where do all these nice people we meet come from? Turkey apparently.
We walk to Chimaera, the flames that are formed out of gas from the earth that comes in contact with the air. We stay here for a while, it darkens, the moon's there again and we are ordinarily greatfully normally happy.
Every morning we do yoga and every day someone asks us if he/she can join. Nice to leave a yogatrace behind.
We'll see
We're in Antalya now. The next thing will be Capadoccia. Probably we'll go there with Nic and her van.
Soon you'll hear more about that.
Insjallah and everything's fine like it is.
dinsdag 27 oktober 2009
Nog Istanbul
Er was het afscheid met Susan, één traan en de busdeur ging dicht
Het ontvangen van Laura in een stad die de mijne al lijkt
De hamam met Ali de zachtaardige schrobber
Serdar, onze eerste couchsurfhost
Biddende mannen voor de apotheek
Baba Zula met een etnisch electronisch buikdansconcert
De ondergaande zon in de smog
De stemmen en woorden van thuis
Het paragliden boven de zwarte zee
De sultanahmet met west dat oost komt zien bidden
De grand bazaar met "I hope you're looking for me","I wanna be your girlfriend","I have all other colors too","I work here,if you visit,I'm happy"
Memet en Sibel,onze tweede couchsurfers en vrienden ondertussen
Yurdaer,onze paraglidevriend
Engelse Nic die naar Nepal rijdt met een oude ambulance
Vrouwen in korte rokken naast vrouwen in lange rokken naast vrouwen verhuld naast mannen die op kleine stoeltjes zitten en op kleine jongetjes lijken
De troep Koerden die morgen uit Duitsland komt en niemand weet wat gebeuren zal
De gezichten die Mongools,Bulgaars,Grieks,Aziatisch,Russisch lijken
De thee's overal thee's de baklava's de pilav de kleuren alle kleuren
De klagende minaretten naast de mcDonalds en Starbucks
De veertien miljoen mensen
En het ont-thuizen van zowel Laura als Maaike
Istanbul
Bijvoorbeeld
Het ontvangen van Laura in een stad die de mijne al lijkt
De hamam met Ali de zachtaardige schrobber
Serdar, onze eerste couchsurfhost
Biddende mannen voor de apotheek
Baba Zula met een etnisch electronisch buikdansconcert
De ondergaande zon in de smog
De stemmen en woorden van thuis
Het paragliden boven de zwarte zee
De sultanahmet met west dat oost komt zien bidden
De grand bazaar met "I hope you're looking for me","I wanna be your girlfriend","I have all other colors too","I work here,if you visit,I'm happy"
Memet en Sibel,onze tweede couchsurfers en vrienden ondertussen
Yurdaer,onze paraglidevriend
Engelse Nic die naar Nepal rijdt met een oude ambulance
Vrouwen in korte rokken naast vrouwen in lange rokken naast vrouwen verhuld naast mannen die op kleine stoeltjes zitten en op kleine jongetjes lijken
De troep Koerden die morgen uit Duitsland komt en niemand weet wat gebeuren zal
De gezichten die Mongools,Bulgaars,Grieks,Aziatisch,Russisch lijken
De thee's overal thee's de baklava's de pilav de kleuren alle kleuren
De klagende minaretten naast de mcDonalds en Starbucks
De veertien miljoen mensen
En het ont-thuizen van zowel Laura als Maaike
Istanbul
Bijvoorbeeld
Ook Istanbul
Een vrouw legt haar sluier goed voor de foto zoals wij ons haar goed leggen
de minaret speelt een cassette
een jongen van tien rookt een sigaret
ik eet een gevulde aardappel die kumpir heet en blijf maar denken aan de ogen van de buikdanseres van gisteren
Istanbul.
Bijvoorbeeld.
Maaike
de minaret speelt een cassette
een jongen van tien rookt een sigaret
ik eet een gevulde aardappel die kumpir heet en blijf maar denken aan de ogen van de buikdanseres van gisteren
Istanbul.
Bijvoorbeeld.
Maaike
dinsdag 20 oktober 2009
nieuws en nieuws
Klein bericht uit Istanbul : Laura is gearriveerd. Het tweede deel van de reis kondigt zich aan. Eerst nog even afkicken met Susan en aankicken met Laura. Er zit overgang in de lucht. Van west naar oost, van auto naar geen auto, van afscheid naar ontmoeting naar afscheid, van natuur naar stad. Alles is in verandering. Maar dat begin ik als een natuurlijke staat der dingen te beschouwen. Ik laat begaan en kijk nieuwsgierig uit.
Tussen de Olympos en Turkije
"Only when we lose what we have do we value it truly" uit Salonica van M.Mazower.
We verlaten Litohoro, en dus ook de Olympos. Ons nieuwe plekje ligt op enkele kilometers van Litohoro want we zijn moe. De berg eist zijn tol.
Er is een strandje, een mobilhome met twee Duitsers, het is warm, het waait. Er is een afdakje waar Kantina op staat, auto's met enkel mannen rijden af en aan. De Duitser - Tony- slaat vliegen dood en speelt Rummikub met zijn vrouw - Maria. En zo geschiedt onze eerste rustdag sinds lang. Op een plek tussen dorp en zee, tussen vuil en mooi, tussen raar en nog raarder, tussen berg en zee. De Olympos achter ons, de machtige Mytikas waar we op stonden, gisteren nog, alweer onaanraakbaar, zoals het hoort. We aaien onze huiszwerfhond nog even slaapwel en noemen het een dag.
Het boek was beter dan de stad (of toch juister)...
Thessaloniki. Wat ik ervan mag verwachten volgens de auteur van Salonica : Een Griekse stad. Meer niet. De sporen van het heterogene verleden en de Ottomaanse bezetting zorgvuldig uitgewist.
We wandelen de hoofdstraat af waar zich één van de laatst overgebleven moskees en een oude hamam bevinden. De moskee wordt verbouwd (al sinds lang) en is ontoegankelijk, in de oude hamam liggen uitwerpselen... In het museum van de white tower besef ik hoe machtig een museum is met zijn schijnbare onpartijdigheid maar in werkelijkheid kiest het zelf wat een buitenstaander te weten komt over het verleden. Enkele woorden vielen over de tijd van de bezetting, maar enkel in termen als "wij, de slaven". Over de relatieve vrede waarin drie geloofsbetuigingen naast elkaar konden leven geen woord. Over de Ma'min, een nieuwe strekking, ontstaan uit Joden die zich bekeerd hebben tot de Islam, geen woord.
Van het kosmopolitische gehalte van Thessaloniki hebben we niet veel gemerkt, noch in het museum noch in het echt. Wat niet wil zeggen dat het geen fantastische stad is. De upper town met z'n huisjes in alle kleuren op de helling, de overdekte markt in het centrum, de moskee die verbouwd is tot cinema, de louloudadika hamams. Als je goed kijkt vindt je nog wat tekens van het rijke verleden van de stad maar van de vele Joden die hier ooit woonden, geen spoor. Zelfs hun kerkhof is met geweld door de Duitsers vernield. Nu staat er de universiteit. Maar daarover geen woord in het museum. Er zijn nog wat demonen uit het verleden waar ze hier mee af te rekenen hebben.
Maar, zoals gezegd, het blijft een geweldige stad, temeer omdat het boek me getoond heeft hoe ze vroeger was. Dan kijk je anders.
We zetten de weg, in moeheid, verder, vinden een slaapplek en doen wat moet : slapen en weeral veel verwerken.
tussen raar en nog raarder, the sequel
We zijn in Halkidiki. Met veel moeite, zelfs buiten het seizoen, vinden we een plek waar we enkele dagen rustig kunnen staan zonder al te veel 'toeristen'. We staan op het strand Kriaritsi naast Camping Cristina die nooit open geweest lijkt. Er zijn koeien, op het strand twee vissers, een kudde geiten komt voorbij, tientallen willekeurige asfaltwegen die plots stoppen. We zijn er weer, op een plek tussen dorp en zee, tussen vuil en mooi, tussen raar en nog raarder, zoals Griekenland er vele telt. De temperaturen zijn hoog, de sterren helder, het leven mooi. Tot zover het weer en de sfeer. De eerste Turkse woordjes worden geleerd, Istanbul here we come.
De Zee
De natuur doet zijn werk : onwaarschijnlijke windstoten en bijhorende golven. Zelfs Griekenland moet ooit toegeven aan de winter beseffen we, maar ze houdt moedig haar kop nog even hoog zodat we 's middags onze kleren moeten uit- en bikini aansmijten. De wind blijft, de golven hoog. We hebben daarstraks een Duitse jongen erin zien duiken (is het vakantie voor de Duitsers?), dan kunnen wij dat ook. We doen het. Niet nadenken. De golf overspoelt ons volgens plan. Maar dan, op het moment waarop ik verwacht boven te komen en tegen Susan wil roepen ongelooflijk wat een golf, is er alleen maar water in alle richtingen. Ik denk vanalles maar vooral oei en raak in paniek. Uiteindelijk dan toch bovengekomen. Ik zie Susan die blijkbaar in het zand is gesmeten door De Zee. Ik ben er nog niet vanaf en zie achter mij een even groot exemplaar. Ik vervloek mezelf voor het fantastische idee van het nabootsen van een Duitser, besef dan dat ik daar nu niets mee ben en zwem of krauwel naar de kant. Ik raak onelegant- wat kan het mij schelen ik leef- aan wal. Ik zal me nooit meer schuldig maken aan het nabootsen van een Duitser noch aan het onderschatten van De Zee...
Drama, de grens en een Engelse accordeonactrice
Het Griekse Drama is onze laatste stopplaats voor de grens met Turkije. We zijn snel het stadje uit want beseffen dat natuur niet iets is wat we veel zullen zien in Istanbul. We snuiven de heuvels op, de akkers, de ijskoude lucht (opeens is het 23 graden kouder dan gisteren!) en bereiden ons al slapend voor op wat komen gaat in Turkije.
De volgende dag. Aan de grens met Turkije ontmoeten we Nic, een Engels actrice die met haar busje over land naar India gaat. Een ontmoeting die we niet gauw zullen vergeten en die nog een staartje zal krijgen in onze nabije toekomst heb ik het gevoel. Ze leert ons alvast dat piekeren hetzelfde is als een kauwgom eten om een wiskunde-oefening op te lossen. To be continued.
woensdag 7 oktober 2009
the feet walk alone
We zijn terug...
Maandag om 13u vertrokken voor de eerste drie uur opwaarts. Daar veel te lang naar de volle maan gekeken (zie fotooo),geslapen in de refuge, of tenminste in het bed gelegen en niet kunnen slapen omwille van veel indrukken en misschien zat de vele slechte rode Griekse wijn er ook voor iets tussen. In ieder geval, de volgende ochtend om 8u vertokken. Na een halfuur zei Thanos, Griekse Olymposkenner die we via de tante van Susan leerden kennen en onze gids was, hij zei dus : from now is very up. Zijn engels had gelijk. 3 uur later zijn we dan op de top aangekomen, na een laatste klimbeurt van een uur waarin ik veel demonen heb moeten wegjagen. Na juist een bijna verticale platte steen te hebben overkropen - nog tien minuten voor de top- zei Thanos : these stones no good, dangerous, you fall down, waarna hij onze gezichten zag en eraan toevoegde : but not now... Het maakte mij - raar- minder bang en na 10 minuten verder krabbelen bereikten we uiteindelijk de volle 2919 meter. Ik heb dan toch een traan weggepinkt bij al dat moois en al die overwonnen angsten.
Niet lang daarna begon de afdaling. Die nogal leek op de beklimming, maar dan in omgekeerde richting. Na een klein uur kwamen we terecht op iets begaanbaarder paden. We hadden nog een afdaling van vier uur voor de boeg. Thanos ging ons voor, wij erachter. De snelheid van die man! En dat ging maar door. Susan en ik probeerden elkaar nog wat uit te lachen bij elke struikel maar dat stopte al snel toen we merkten dat dat tot meer zelfgestruikel leidde. In stilte en in snelheid daalden we verder. Ik waagde het nog op een bepaald moment te zeggen that I didn`t have control over my body anymore waarop Thanos antwoordde : the feet walk alone. En toen zijn mijn voeten effectief alleen beginnen afdalen, ik volgde, verbaasd, want het werkte. Mijn voeten daalden. Ik liet ze met vertrouwen begaan. Na een tocht van in totaal 8 uur (incl. pauzes) kwamen we op de weg die naar de auto van Thanos leidde. Alleen stond die nog 4 km verder en was er geen enkele lift in de juiste richting. Ach ja, nog een kleine 40 minuten erbij. De laatste 500 meter hebben we dan maar gerend, wat kon het ons nog schelen. De dag was compleet. De voeten heet. De lichamen gezuiverd. Het hoofd leeg. De berg heeft ons met liefde ontvangen. Goden heb ik niet gezien, maar dat schijnt dan weer eigen aan Hen te zijn.
Tot de volgende keer. Thessaloniki ligt al in zicht.
zondag 4 oktober 2009
ik geloof in alle goden
Ik zal nooit rust vinden tenzij in deze ene zekerheid dat ik nooit rust zal vinden.
De reis gaat verder met rasse schreden. Mijn mama en zus zijn op bezoek geweest. Elk op hun manier hebben ze nood aan rust, aan even weg zijn, aan zon, aan elkaar. Het komt goed uit, Susan en ik ook. We vinden elkaar in Athene, gaan slapen in een tl-verlichte slaapzaalachtige hotelkamer. De volgende dag beklimmen we de Akropolis. Er lopen minstens twaalf bodyguards met belangrijke gezichten rond. We vinden dat allemaal wat overdreven voor een bouwwerk, maar beseffen dan dat ze bij een belangrijke man horen. Een man met een zonnebril. Het blijkt de baas van de Navo te zijn die de Akropolis ook wil beklimmen vandaag. Onze aandacht verdeelt zich tussen het bouwwonder en het kale belangrijke mannetje.
Na de Akropolis laten we Athene achter. We moeten snel gaan genieten en ontspannen want Elke en mama hebben maar zes dagen. Mama kent Griekenland op haar duimpje en loodst ons naar Kalamos, het einde van de wereld, in de Pilion. Vier dagen lang doen we yoga op het strand, lezen we, eten we, lezen we opnieuw, zwemmen we, eten we, kaarten we, lezen we en slapen we. Vier vrouwen op een keerpunt in hun leven, elk op hun manier. Het is een mooie ontmoeting.
Ondertussen de kans gehad om veel te lezen. In Salonica, City of Ghosts, van Mark Mazower, over Thessaloniki, dat nog op de route ligt. Over de onwaarschijnlijkheid van een stad waarin Moslims, Joden en Christenen voor lange tijd relatief vredig naast elkaar hebben kunnen leven. Dat kwam door de -ook weer relatieve- verdraagzaamheid van de Moslims. Zij waren niet geïnteresseerd in het opleggen van hun eigen godsdienst aan anderen. Zolang hun macht niet bedreigd werd ( van 1430-1912 was Thessaloniki onder Ottomaans bewind), waren ze verdraagzaam tov andere godsdiensten. Zo anders dan de Christenen en hun bekeerdrang...
Thessaloniki is lang een grensgebied geweest tussen Oost en West, een kruispunt waar veel volkeren, godsdiensten en wegen samenkwamen. Nu is het een volledig Griekse stad. We zullen het eens van dichtbij gaan bekijken binnen een kleine week. Het Oosten komt langzaam dichterbij.
Nu eerst nog afscheid nemen van Elke en mama. Het is alweer voorbij. Weer een nieuwe bladzijde. Ik begin het al gewoon te worden en besef dat afscheid nemen meer dan een noodzakelijk kwaad is, maar simpelweg een onderdeel van het reizen zelf. Reizen is continu ontmoeten en weer afscheid nemen. Het doet de vluchtigheid van alles inzien. Reizen vergroot elke ervaring uit. Het is wat het leven elke dag zou moeten zijn, maar dan in een notendop.
Dan zijn er nog de Meteora. De kloosters die zweven tussen hemel en aarde om dichter bij God te kunnen zijn. Het is hen gelukt. Ik geloof.
Nu zitten we in Letohoro, aan de voet van de Olympos. Maandag trekken we de Olympos op. Wanneer we terugkomen zal ik in veel Goden geloven. Ik hou u op de hoogte.
Maaike
De reis gaat verder met rasse schreden. Mijn mama en zus zijn op bezoek geweest. Elk op hun manier hebben ze nood aan rust, aan even weg zijn, aan zon, aan elkaar. Het komt goed uit, Susan en ik ook. We vinden elkaar in Athene, gaan slapen in een tl-verlichte slaapzaalachtige hotelkamer. De volgende dag beklimmen we de Akropolis. Er lopen minstens twaalf bodyguards met belangrijke gezichten rond. We vinden dat allemaal wat overdreven voor een bouwwerk, maar beseffen dan dat ze bij een belangrijke man horen. Een man met een zonnebril. Het blijkt de baas van de Navo te zijn die de Akropolis ook wil beklimmen vandaag. Onze aandacht verdeelt zich tussen het bouwwonder en het kale belangrijke mannetje.
Na de Akropolis laten we Athene achter. We moeten snel gaan genieten en ontspannen want Elke en mama hebben maar zes dagen. Mama kent Griekenland op haar duimpje en loodst ons naar Kalamos, het einde van de wereld, in de Pilion. Vier dagen lang doen we yoga op het strand, lezen we, eten we, lezen we opnieuw, zwemmen we, eten we, kaarten we, lezen we en slapen we. Vier vrouwen op een keerpunt in hun leven, elk op hun manier. Het is een mooie ontmoeting.
Ondertussen de kans gehad om veel te lezen. In Salonica, City of Ghosts, van Mark Mazower, over Thessaloniki, dat nog op de route ligt. Over de onwaarschijnlijkheid van een stad waarin Moslims, Joden en Christenen voor lange tijd relatief vredig naast elkaar hebben kunnen leven. Dat kwam door de -ook weer relatieve- verdraagzaamheid van de Moslims. Zij waren niet geïnteresseerd in het opleggen van hun eigen godsdienst aan anderen. Zolang hun macht niet bedreigd werd ( van 1430-1912 was Thessaloniki onder Ottomaans bewind), waren ze verdraagzaam tov andere godsdiensten. Zo anders dan de Christenen en hun bekeerdrang...
Thessaloniki is lang een grensgebied geweest tussen Oost en West, een kruispunt waar veel volkeren, godsdiensten en wegen samenkwamen. Nu is het een volledig Griekse stad. We zullen het eens van dichtbij gaan bekijken binnen een kleine week. Het Oosten komt langzaam dichterbij.
Nu eerst nog afscheid nemen van Elke en mama. Het is alweer voorbij. Weer een nieuwe bladzijde. Ik begin het al gewoon te worden en besef dat afscheid nemen meer dan een noodzakelijk kwaad is, maar simpelweg een onderdeel van het reizen zelf. Reizen is continu ontmoeten en weer afscheid nemen. Het doet de vluchtigheid van alles inzien. Reizen vergroot elke ervaring uit. Het is wat het leven elke dag zou moeten zijn, maar dan in een notendop.
Dan zijn er nog de Meteora. De kloosters die zweven tussen hemel en aarde om dichter bij God te kunnen zijn. Het is hen gelukt. Ik geloof.
Nu zitten we in Letohoro, aan de voet van de Olympos. Maandag trekken we de Olympos op. Wanneer we terugkomen zal ik in veel Goden geloven. Ik hou u op de hoogte.
Maaike
vrijdag 25 september 2009
Alles
De boot genomen van Brindisi naar Patra, een reis van een uur of zestien. Tijd genoeg om de voorbije week te overschouwen, denkend aan de Italianen en hun openheid, hun emotionaliteit die me zo geneerde in het begin maar die zo ontwapenend is. Ik heb een paar mensen kado gekregen, waarvoor dank.
Op de boot was er Demo, een Bulgaarse 24-jarige ingenieur die me enkele uren lang zijn leven vertelde in zijn eigen Engels. ...She was so lonely in the face... No! That`s not unbelievable, that`s believable! ...I love your mother (na een kwartier praten)...
Griekenland nu. Susans eerste zin : Wauw, dit is zo anders dan wat ik tot nu toe al gedaan heb.
Ik wilde graag voor onze eerst nacht naar een uiterste stukje Griekenland, een baaitje, een vuurtoren, zoiets. Het werd Akr. Arachos. Er was alles, maar dan ook echt alles. Een pracht van een uitzicht, een paradijsstrand, een ondergaande zon, een doorschijnend blauwe zee. En daarbij ook nog eens een Duitse mobilhome, een mug, twee muggen, zevenhonderd muggen, wind, heel veel wind, zand in ons eten.Maar ook een door ons nooit eerder geziene sterrenhemel, een vuurtje dat zichzelf aanblies. Dan, slapen. Niet in de camionette omwille van de zevenhonderd bloedlustigen. Op het strand dus, met de kop onder een of andere cabine, met een zelfgemaakt windzeil en zand overal. Gewekt door een mug die in m`n oog stak en twee wespen die in m`n oren vlogen en een Duitse herder en een Duitse labrador die in m`n slaapzak vlogen. Maar ook : gezwommen in het blootje, yoga gedaan op het strand. Er was alles in ons paradijs.
Op dit moment zijn we in Korinthe. Morgen komen de mama en de zus. Het wordt een reis met veel bladzijden, die met Susan, die met enkele bezoekers, die met Laura. Kijk er alleen maar naar uit. Heb het gevoel dat het nu vakantie is, een prachtvakantie weliswaar en dat de cultuurshock zich ergens in, rond en na Istanbul zal bevinden. Ik wacht nieuwsgierig af.
Ondertussen Persepolis aan het lezen van Marjane Satrapi. Je kunt alleen maar medelijden hebben met jezelf zolang je leed nog te overzien is, als die grens is overschreden kun je het onverdraaglijke alleen nog verdragen door erom te lachen... Stof tot nadenken op deze paradijsreis. Ik zal misschien maar schuldbewust glimlachen bij de volgende verschrikkelijk jeukende muggenbeet en danku zeggen voor...alles.
maandag 21 september 2009
italië
10 dagen geleden vertrokken... de vanette heeft haar eerste stapjes gezet, van Luik naar Basel naar Lago di Garda naar Verona naar Brindisi. We hebben bij Tante Lies (dankuu) geslapen, op een strand, in de olijfboomgaard van Sante. (zie foto's)
Een week van hard werken ligt achter ons. In Brindisi heb ik meegedaan aan een dansworkshop met Julie Stanzak (danscompagnie van Pina Bausch). Susan heeft gefilmd (zie het resultaat later hier op de blog). Yoga, tai chi, dansimprovisaties, benen in de nek
leggen en dubbelplooien heb ik gedaan. Het was een heftige week, een aanwakkering van doorzettingsvermogen. Ik beschouw het als een krachtige opwarming voor het vervolg van de reis en ben Gaia en Hervé (die het georganiseerd hebben) en Julie en al de rest ongelooflijk dankbaar voor het volle vertrouwen en de intensiteit. Nu roept de road, of toch de boot, naar Griekenland toe.
vrijdag 4 september 2009
It's 3:22 am, saturday the 5th of september. I will never sleep again.
Meeting and greeting what- and whoever crosses my path. That’s my humble mission. I’ll be glad to tell you all about it once the journey has started. In 5 days Susan and her van (a nissan vannette ’93!) and me are leaving from Luik in Belgium. Our first goal is Brindisi in the south of Italy. On this blog you’ll read my thoughts and impressions during the journey over land from Belgium to Nepal. Sometimes short, sometimes not, sometimes about the country, sometimes not, sometimes a poem, sometimes a quote, sometimes a memory, sometimes in dutch. Its 3:22 am, saturday the 5th. See you in five days my friends.
Maaike
Abonneren op:
Posts (Atom)
