Hi to all everywhere
After a journey of more than 48 hours in the train we arrived yesterday in Chengannur, in the province of Kerala. The south of India.
The average temperature is around 30 degrees here.
The next ten days we will be attending a vipassana meditation course.
So our best wishes to all everywhere for christmas and new year because we won`t be able to go on the internet, nor to speak in general!
A different way to start the new year...
After those ten days Maaike will be attending a 4 week-yogacourse in Mysore and Laura will travel a few weeks with a friend of hers through India.
I wish you all the best and will be delighted and enlightened to speak to you again in ten days.
zondag 20 december 2009
woensdag 16 december 2009
very very very sloooow
To really learn to be patient, don`t only travel, go to an internetcafe while travelling.
Little by little pictures from the whole trip are being uploaded to photobucket.com to show them to you.
Soon there will be more pictures from Turkey. Look at the link on the right side.
Excuse me now, I will go back being patient.
our first camel - Persepolis
Little by little pictures from the whole trip are being uploaded to photobucket.com to show them to you.
Soon there will be more pictures from Turkey. Look at the link on the right side.
Excuse me now, I will go back being patient.
our first camel - Persepolis
het leven gaat door daar
Soms zijn er berichten
van het land waar je hart ligt
je schoenen en al je kleren
behalve vier onderbroeken, een broek, 2 t-shirts en een trui
je leest, je hart versnelt
misschien 1 traan
voor een traag computerscherm
en een schuin oog van een indier
je weet hoe het daar is
je bent er vaak genoeg geweest
de vraag wat doe ik hier
heb je je daar even vaak als hier gesteld
de cyclus van een mensenleven is
1 dag en 1 nacht
een andere optie is er niet
die dag wordt geleefd beleefd gevuld
in die dag wordt er gehoopt verlangd gegeten teveel gegeten
tot hij op is
en de nacht begint
en daarna
wanneer de dag is uitgerust
de ene dag al wat beter dan de andere
begint hij opnieuw
en wanneer ik hier ben
en mijn hart schoenen en al m`n kleren
(behalve vier onderbroeken, een broek, 2 t-shirts en een trui)
in het andere hier zijn
dan zie ik beter
dat het leven doorgaat
en wanneer ik hier ben
of eerder omdat
is dat veeleer een opluchting
dan een teleurstelling
na de traan volgt
de zucht
volgt
de dag
die zo vol gevuld wordt als ik zelf wil
laat ik vandaag niet teveel vullen
1 traan kan vermoeiend zijn
van het land waar je hart ligt
je schoenen en al je kleren
behalve vier onderbroeken, een broek, 2 t-shirts en een trui
je leest, je hart versnelt
misschien 1 traan
voor een traag computerscherm
en een schuin oog van een indier
je weet hoe het daar is
je bent er vaak genoeg geweest
de vraag wat doe ik hier
heb je je daar even vaak als hier gesteld
de cyclus van een mensenleven is
1 dag en 1 nacht
een andere optie is er niet
die dag wordt geleefd beleefd gevuld
in die dag wordt er gehoopt verlangd gegeten teveel gegeten
tot hij op is
en de nacht begint
en daarna
wanneer de dag is uitgerust
de ene dag al wat beter dan de andere
begint hij opnieuw
en wanneer ik hier ben
en mijn hart schoenen en al m`n kleren
(behalve vier onderbroeken, een broek, 2 t-shirts en een trui)
in het andere hier zijn
dan zie ik beter
dat het leven doorgaat
en wanneer ik hier ben
of eerder omdat
is dat veeleer een opluchting
dan een teleurstelling
na de traan volgt
de zucht
volgt
de dag
die zo vol gevuld wordt als ik zelf wil
laat ik vandaag niet teveel vullen
1 traan kan vermoeiend zijn
dinsdag 15 december 2009
good luck
wat ik vandaag gezien heb?
Een koe, een bloot nat kindje op straat, twintig hysterische vrouwen in de trein die zich in 1 van mijn foto`s wilden wurmen,
een vrouw die een man op de trein uitmaakte voor veel vuil van de straat omdat hij in een vrouwenwagon stapte,
dezelfde man die zich duizendmaal nederig excuseerde,
het gebaar voor het getal vijf : van je hand een vogelbekje maken en dat open en toe doen (we dachten dat de man aan het loket ons aan het uitlachen was, maar hij beeldde vijf roepies uit),
een rijschool die good luck heet,
een naakte man lopend naast de treinsporen,
een kraai die een andere kraai aan het opeten was,
een national park waar halfblote mensen zichzelf en hun kleren aan het wassen waren en 100 meter verder de opnames van een reclamespot voor 1 of ander sappig sap met allemaal afrikaantjes en een valse mangoboom,
het national park vanuit een toeristentreintje,
dansende aapjes op een strand,
een mooie man in de theaterbookshop
veel mooie, pezige, opplooibare mannen met lange vingers
een couchsurfkoppel met een dienaar die we fooi geven als we weggaan na het eten,
de dienaar die voor hen werkt van 8u `s morgens tot 11 u `s avonds en twee dagen in de maand vrij heeft
een hare krishma languit op z`n buik biddend op de grond terwijl de anderen in de tempel zingen, tamtammen en religieuze boeken en snacks verkopen,
en toen ik dacht dat het gedaan was en dat ik in mijn bed kon gaan verwerken
kwamen we voorbij het taj hotel waar er sluipschutters aan het wachten waren op Pakistaanse bommen die vorig jaar zijn afgegaan
en toen reed er ook een ontmijningswagen voorbij en een Duitser die ons zei This is serious
niks serious gebeurd op weg naar het hostel
het is dertig graden
mijn ogen liggen wagewijd open in bed
en de ventilator maakt een tiktiktik geluid
O. de geur
die een mengeling is van wierook, urine, curry en uitlaatgassen
doordringend scherp onbeschrijfelijk
het eten, de prijs, de keuze! Wij, vegetariers, duiden aan en krijgen en eten en vinden lekker en wenen van geluk en pikantheid
de taal was moeilijk in het begin
tot we beseften dat het engels was
het ontcijferen begint me te lukken
als ze je hier de weg uitleggen, wijzen ze steeds naar alle richtingen en als je dan verifieert en wijst in een richting kijken ze je aan alsof ze het jammer en onbegrijpelijk vinden dat je niet goed geluisterd hebt en bewegen met hun hoofd ook in alle richtingen
dat blijkt knikken te zijn
Alleen wordt het voor zowel de ja- als neen-versie gebruikt
Voor de rest genieten we van elk moment
al is het wachtend op een trein die niet komt omdat je op het verkeerde perron zit
Lau en ik verstaan elkaar al eens verkeerd maar dat komt deels omdat hun toeters hier ook zo luid staan
voor de rest gaat het wonderwel met ons
we eten we praten we zwijgen we moe-en we ontmoeten we stappen en we stappen
x
Een koe, een bloot nat kindje op straat, twintig hysterische vrouwen in de trein die zich in 1 van mijn foto`s wilden wurmen,
een vrouw die een man op de trein uitmaakte voor veel vuil van de straat omdat hij in een vrouwenwagon stapte,
dezelfde man die zich duizendmaal nederig excuseerde,
het gebaar voor het getal vijf : van je hand een vogelbekje maken en dat open en toe doen (we dachten dat de man aan het loket ons aan het uitlachen was, maar hij beeldde vijf roepies uit),
een rijschool die good luck heet,
een naakte man lopend naast de treinsporen,
een kraai die een andere kraai aan het opeten was,
een national park waar halfblote mensen zichzelf en hun kleren aan het wassen waren en 100 meter verder de opnames van een reclamespot voor 1 of ander sappig sap met allemaal afrikaantjes en een valse mangoboom,
het national park vanuit een toeristentreintje,
dansende aapjes op een strand,
een mooie man in de theaterbookshop
veel mooie, pezige, opplooibare mannen met lange vingers
een couchsurfkoppel met een dienaar die we fooi geven als we weggaan na het eten,
de dienaar die voor hen werkt van 8u `s morgens tot 11 u `s avonds en twee dagen in de maand vrij heeft
een hare krishma languit op z`n buik biddend op de grond terwijl de anderen in de tempel zingen, tamtammen en religieuze boeken en snacks verkopen,
en toen ik dacht dat het gedaan was en dat ik in mijn bed kon gaan verwerken
kwamen we voorbij het taj hotel waar er sluipschutters aan het wachten waren op Pakistaanse bommen die vorig jaar zijn afgegaan
en toen reed er ook een ontmijningswagen voorbij en een Duitser die ons zei This is serious
niks serious gebeurd op weg naar het hostel
het is dertig graden
mijn ogen liggen wagewijd open in bed
en de ventilator maakt een tiktiktik geluid
O. de geur
die een mengeling is van wierook, urine, curry en uitlaatgassen
doordringend scherp onbeschrijfelijk
het eten, de prijs, de keuze! Wij, vegetariers, duiden aan en krijgen en eten en vinden lekker en wenen van geluk en pikantheid
de taal was moeilijk in het begin
tot we beseften dat het engels was
het ontcijferen begint me te lukken
als ze je hier de weg uitleggen, wijzen ze steeds naar alle richtingen en als je dan verifieert en wijst in een richting kijken ze je aan alsof ze het jammer en onbegrijpelijk vinden dat je niet goed geluisterd hebt en bewegen met hun hoofd ook in alle richtingen
dat blijkt knikken te zijn
Alleen wordt het voor zowel de ja- als neen-versie gebruikt
Voor de rest genieten we van elk moment
al is het wachtend op een trein die niet komt omdat je op het verkeerde perron zit
Lau en ik verstaan elkaar al eens verkeerd maar dat komt deels omdat hun toeters hier ook zo luid staan
voor de rest gaat het wonderwel met ons
we eten we praten we zwijgen we moe-en we ontmoeten we stappen en we stappen
x
zondag 13 december 2009
Mumbai
How many impressions per second can a human have?
How many can he handle?
Leaving iran is one.
Taking a plane on an overlandtrip is two.
After thirty days showing your hair in public again is three.
A difference of 15 degrees in temperature is four.
And then the counting stops.
Then we see a marriage, a boy on a horse, people sleeping on the streets, not five, not twenty, but hundreds of them, we see advertising in the streets again in stead of khomeini and khamenei, women with naked bellies, dogs, a lot of dogs, cars everywhere.
The trip to the hostel takes us a little hour in a little taxi.
The poverty is immense.
On the way to our first Indian meal for less than a euro a child is lying stretched on the street.
In the eyes of the other travelers I see something hard. Something`s closed.
Maybe a few days of Mumbai make you like that.
In the eyes of the Indian men (didn`t have contact with a woman so far, but it`s only our second hour in Mumbai) I see a joy, a playful smile.
Maybe years of Mumbai make you like that.
I know and see that I know almost nothing and that I`m happy I`m born where I`m born.
We didn`t turn one but ten pages in one time.
It`s a hard transition. From Iran tot India. But being three months on the road makes the shock a little less.
And the missing part (Pakistan) will fit in somewhere. Maybe in a few years, maybe in going back. Insjallah.
I know nothing anymore.
I go to sweat and sleep.
How many can he handle?
Leaving iran is one.
Taking a plane on an overlandtrip is two.
After thirty days showing your hair in public again is three.
A difference of 15 degrees in temperature is four.
And then the counting stops.
Then we see a marriage, a boy on a horse, people sleeping on the streets, not five, not twenty, but hundreds of them, we see advertising in the streets again in stead of khomeini and khamenei, women with naked bellies, dogs, a lot of dogs, cars everywhere.
The trip to the hostel takes us a little hour in a little taxi.
The poverty is immense.
On the way to our first Indian meal for less than a euro a child is lying stretched on the street.
In the eyes of the other travelers I see something hard. Something`s closed.
Maybe a few days of Mumbai make you like that.
In the eyes of the Indian men (didn`t have contact with a woman so far, but it`s only our second hour in Mumbai) I see a joy, a playful smile.
Maybe years of Mumbai make you like that.
I know and see that I know almost nothing and that I`m happy I`m born where I`m born.
We didn`t turn one but ten pages in one time.
It`s a hard transition. From Iran tot India. But being three months on the road makes the shock a little less.
And the missing part (Pakistan) will fit in somewhere. Maybe in a few years, maybe in going back. Insjallah.
I know nothing anymore.
I go to sweat and sleep.
zaterdag 12 december 2009
Khoda Hafez Iran
Iran, seen from the inside.
From the moment we entered Iran, we`ve been hosted. By friends of friends of friends.
In Tehran we saw for the first time those eyes, those sad eyes.
As if they were already longing to go back to the country they want to leave. Eyes we would meet in the whole of Iran.
In Tehran we experienced what it really means to `be guest`.
In Tehran we`ve been guided, fed, looked after.
Elsewhere in Iran it wouldn`t be different.
In Tehran I received the message `Life is very little maybe just like this`. From an Iranian editor. Who has a dream. The general Iranian dream : go abroad.
In Tehran we drank selfbrewed wine en blackmarketwhiskey.
In Tehran Mahbube entered my heart. She won`t leave it soon.
In Iran we became grateful for our own belgian country.
In Iran we`ve seen the power of a woman. What repression can do to a person. It makes defensible, militant, flexible, mildly powerful.
In Iran the youth stays young and confused for a long time. She`s caught between two systems, two visions of life. She wants a lot, but can`t do much.
Iran is surrounded by mountains and desert. We`ve seen buildings, mosques, learned about important dates and facts. It`s the people who teached me more than the most beautiful mosque.
In Iran I long for nature, but that will come that will come.
In Esfahan, at 7am, there`s a bridge. In every inlet someone is reading, learning, feeding birds, flirting, standing. In the cold wintermorningsun.
In Iran the hospitality doesn`t expect anything in return.
Iran is like one home. Strangers talk with eachother as if they`re old friends.
In Iran I felt the desert. The wider the surroundings, the less important the proper thoughts. They humbly stay in the background.
In Iran people sit more often than not on the ground.
In Iran, I heard the silence, on a tower in Yazd.
In Iran I lost that silence several times. Being zen is a constant battle.
The beautiful women Mahbube, Shirine, Arta, Mahsume. It`s them who showed me the inside of Iran.
Kheyli Mamnun.
From the moment we entered Iran, we`ve been hosted. By friends of friends of friends.
In Tehran we saw for the first time those eyes, those sad eyes.
As if they were already longing to go back to the country they want to leave. Eyes we would meet in the whole of Iran.
In Tehran we experienced what it really means to `be guest`.
In Tehran we`ve been guided, fed, looked after.
Elsewhere in Iran it wouldn`t be different.
In Tehran I received the message `Life is very little maybe just like this`. From an Iranian editor. Who has a dream. The general Iranian dream : go abroad.
In Tehran we drank selfbrewed wine en blackmarketwhiskey.
In Tehran Mahbube entered my heart. She won`t leave it soon.
In Iran we became grateful for our own belgian country.
In Iran we`ve seen the power of a woman. What repression can do to a person. It makes defensible, militant, flexible, mildly powerful.
In Iran the youth stays young and confused for a long time. She`s caught between two systems, two visions of life. She wants a lot, but can`t do much.
Iran is surrounded by mountains and desert. We`ve seen buildings, mosques, learned about important dates and facts. It`s the people who teached me more than the most beautiful mosque.
In Iran I long for nature, but that will come that will come.
In Esfahan, at 7am, there`s a bridge. In every inlet someone is reading, learning, feeding birds, flirting, standing. In the cold wintermorningsun.
In Iran the hospitality doesn`t expect anything in return.
Iran is like one home. Strangers talk with eachother as if they`re old friends.
In Iran I felt the desert. The wider the surroundings, the less important the proper thoughts. They humbly stay in the background.
In Iran people sit more often than not on the ground.
In Iran, I heard the silence, on a tower in Yazd.
In Iran I lost that silence several times. Being zen is a constant battle.
The beautiful women Mahbube, Shirine, Arta, Mahsume. It`s them who showed me the inside of Iran.
Kheyli Mamnun.
Arta
Laatste dagen in Iran.
We hebben drie nachten bij Arta geslapen, de nicht van Ehsan, die de man is van Julie, die een vriendin is van Sachli, die vrienden van me zijn. We slapen in het huis van Arta`s moeder. Arta verloor haar vader vier jaar geleden. Ze werkt in een computerwinkel om te sparen om te kunnen studeren in het buitenland. Ze wil hier weg. De zoveelste. Het is niet goed in Iran. Zoals het nu is, maakt Iran veel kapot. Misschien onrechtstreeks, maar kapot is kapot.
Arta`s 64-jarige moeder is afhankelijk van haar, belt haar meerdere malen per dag. Arta is enig kind. Ze werkt tot 9u30 `s avonds, zorgt voor het avondeten, kuist daarna de wc en moet dan nog instuderen wat ze die dag heeft geleerd omdat het morgen computerbeurs is.
Haar moeder roept. Waarom we zo laat thuis was? Waarom ze dit en dat niet heeft gewassen? Waarom Laura en ik hier nog zijn?
Arta zegt niets. Ze laat haar moeder roepen. Ze incasseert.
Wanneer we vragen wat er is, zegt ze dat haar moeder moe is. Ze gaat niet in op alle beschuldigingen die haar naar het hoofd worden geslingerd. Ze doet de afwas want als wij die doen krijgt ze ruzie.
Arta is 20 jaar. Ze heeft een doel. Ze wil piloot worden. En ze wil weg uit Iran. Nu mag ze niet. Niet van haar moeder en niet van Iran. Iran is bang dat ze gaat trouwen in het buitenland en niet meer terugkomen. Haar moeder waarschijnlijk ook.
Arta zorgt voor ons, ze wil dat we het goed hebben. Zelfs als haar moeder roept glimlacht ze naar ons en weent ze in zichzelf. Tot het teveel wordt. `s Avonds aan tafel na een werkdag van twaalf uur.
Arta is 20 jaar. Ze heeft zoveel verantwoordelijkheid. Op de koop toe heeft ze haar eerste liefdesverdriet te verwerken.
Ze huilt en zegt sorry.
Wij zeggen zeg geen sorry, het is normaal.
Ze vreest dat ze nu niemand meer heeft.
Geen moeder om iets aan toe te vertrouwen, geen vader, geen zus, geen broer, geen vriend, wij moeten weg.
Ze huilt. Terecht.
In Iran hebben vrouwen veelal twee gezichten.
Aan de ene kant is er de make-up, de ge-epileerde wenkbrauwen, de eeuwige glimlach, de grote ogen, de mascara,de sluier over het perfecte haar.
Aan de andere kant is er de andere kant. De binnenkant. Het verdriet. Het onuitgesproken verlangen naar een ongedefinieerd iets anders. De kwaadheid soms. Of ergernis. Die meteen omslaat in een glimlach wanneer onze ogen elkaar kruisen. Want wij zijn de gasten.
Ik zie in Arta`s ogen dat ze weet wat ze wil. Ze heeft enkel nog wat gevangenissen te openen. Haar moeder zal niet de makkelijkste zijn.
Hoe dankbaar mag ik zijn. Het idee alleen al mijn land niet te mogen verlaten omdat ik misschien zou trouwen in het buitenland en niet terugkomen...
Een schuldgevoel bekruipt me.
Omdat wij hier zijn en genieten van de gastvrijheid van deze prachtmensen, maar morgen nemen wij gewoon het vliegtuig. Wij gaan door. Zij blijven.
Een vrouw, twee dagen geleden, zei ons dat haar zoon in Spanje woont, haar broer ook. Een man in het gezelschap had een Canadees paspoort, zo vertelde zijn moeder ons.
Het buitenland lijkt een status te geven.
Hoe meer Iran roept en tiert en dreigt en mensen dingen verbiedt, hoe meer de mensen hier weg willen.
Is het dat wat het bange Iran wil?
Is het dat wat Arta`s moeder wil?
Hoe groter de angst iets te verliezen, hoe groter de kans dat je het ook effectief verliest.
Arta is sterk. Dat zeggen haar ogen. Ze komt er wel.
Haar moeder zal nog lang onwetend en triest zijn. En Arta zal dat geweten hebben.
Het is niet eerlijk, maar het heeft haar wel een zachtaardig krachtige strijdlust opgeleverd. Ik zie een wijze vrouw in een jong meisje. Ik bewonder en ben nederig dankbaar voor waar ik vandaan kom.
*
Ik doe een handwas in Arta`s huis. Haar moeder ziet dit en stelt me voor of ik niet met de zoon van haar oudere zus wil trouwen? Ze wijst naar haar trouwvinger en glijdt er een denkbeeldige ring over. Ik lach luid want vind dat grappig. Mijn lachen stopt omdat het niet grappig bedoeld blijkt. Ze maakt een sjjt-gebaar en doet teken dat Laura er niets van moet weten. Ze wil onderhandelen. Alleen omdat ze mij ziet wassen. Trouwen beken vanuit een lichtjes pragmatischer standpunt dan ik gewoon ben. Ik maak een tussenbeweging met mijn hoofd. Iets tussen `ja` en `neen` en `eerst wassen daarna zien we wel`.
De moeder gaat naar de keuken.
Ik knijp m`n t-shirt nog eens uit.
We hebben drie nachten bij Arta geslapen, de nicht van Ehsan, die de man is van Julie, die een vriendin is van Sachli, die vrienden van me zijn. We slapen in het huis van Arta`s moeder. Arta verloor haar vader vier jaar geleden. Ze werkt in een computerwinkel om te sparen om te kunnen studeren in het buitenland. Ze wil hier weg. De zoveelste. Het is niet goed in Iran. Zoals het nu is, maakt Iran veel kapot. Misschien onrechtstreeks, maar kapot is kapot.
Arta`s 64-jarige moeder is afhankelijk van haar, belt haar meerdere malen per dag. Arta is enig kind. Ze werkt tot 9u30 `s avonds, zorgt voor het avondeten, kuist daarna de wc en moet dan nog instuderen wat ze die dag heeft geleerd omdat het morgen computerbeurs is.
Haar moeder roept. Waarom we zo laat thuis was? Waarom ze dit en dat niet heeft gewassen? Waarom Laura en ik hier nog zijn?
Arta zegt niets. Ze laat haar moeder roepen. Ze incasseert.
Wanneer we vragen wat er is, zegt ze dat haar moeder moe is. Ze gaat niet in op alle beschuldigingen die haar naar het hoofd worden geslingerd. Ze doet de afwas want als wij die doen krijgt ze ruzie.
Arta is 20 jaar. Ze heeft een doel. Ze wil piloot worden. En ze wil weg uit Iran. Nu mag ze niet. Niet van haar moeder en niet van Iran. Iran is bang dat ze gaat trouwen in het buitenland en niet meer terugkomen. Haar moeder waarschijnlijk ook.
Arta zorgt voor ons, ze wil dat we het goed hebben. Zelfs als haar moeder roept glimlacht ze naar ons en weent ze in zichzelf. Tot het teveel wordt. `s Avonds aan tafel na een werkdag van twaalf uur.
Arta is 20 jaar. Ze heeft zoveel verantwoordelijkheid. Op de koop toe heeft ze haar eerste liefdesverdriet te verwerken.
Ze huilt en zegt sorry.
Wij zeggen zeg geen sorry, het is normaal.
Ze vreest dat ze nu niemand meer heeft.
Geen moeder om iets aan toe te vertrouwen, geen vader, geen zus, geen broer, geen vriend, wij moeten weg.
Ze huilt. Terecht.
In Iran hebben vrouwen veelal twee gezichten.
Aan de ene kant is er de make-up, de ge-epileerde wenkbrauwen, de eeuwige glimlach, de grote ogen, de mascara,de sluier over het perfecte haar.
Aan de andere kant is er de andere kant. De binnenkant. Het verdriet. Het onuitgesproken verlangen naar een ongedefinieerd iets anders. De kwaadheid soms. Of ergernis. Die meteen omslaat in een glimlach wanneer onze ogen elkaar kruisen. Want wij zijn de gasten.
Ik zie in Arta`s ogen dat ze weet wat ze wil. Ze heeft enkel nog wat gevangenissen te openen. Haar moeder zal niet de makkelijkste zijn.
Hoe dankbaar mag ik zijn. Het idee alleen al mijn land niet te mogen verlaten omdat ik misschien zou trouwen in het buitenland en niet terugkomen...
Een schuldgevoel bekruipt me.
Omdat wij hier zijn en genieten van de gastvrijheid van deze prachtmensen, maar morgen nemen wij gewoon het vliegtuig. Wij gaan door. Zij blijven.
Een vrouw, twee dagen geleden, zei ons dat haar zoon in Spanje woont, haar broer ook. Een man in het gezelschap had een Canadees paspoort, zo vertelde zijn moeder ons.
Het buitenland lijkt een status te geven.
Hoe meer Iran roept en tiert en dreigt en mensen dingen verbiedt, hoe meer de mensen hier weg willen.
Is het dat wat het bange Iran wil?
Is het dat wat Arta`s moeder wil?
Hoe groter de angst iets te verliezen, hoe groter de kans dat je het ook effectief verliest.
Arta is sterk. Dat zeggen haar ogen. Ze komt er wel.
Haar moeder zal nog lang onwetend en triest zijn. En Arta zal dat geweten hebben.
Het is niet eerlijk, maar het heeft haar wel een zachtaardig krachtige strijdlust opgeleverd. Ik zie een wijze vrouw in een jong meisje. Ik bewonder en ben nederig dankbaar voor waar ik vandaan kom.
*
Ik doe een handwas in Arta`s huis. Haar moeder ziet dit en stelt me voor of ik niet met de zoon van haar oudere zus wil trouwen? Ze wijst naar haar trouwvinger en glijdt er een denkbeeldige ring over. Ik lach luid want vind dat grappig. Mijn lachen stopt omdat het niet grappig bedoeld blijkt. Ze maakt een sjjt-gebaar en doet teken dat Laura er niets van moet weten. Ze wil onderhandelen. Alleen omdat ze mij ziet wassen. Trouwen beken vanuit een lichtjes pragmatischer standpunt dan ik gewoon ben. Ik maak een tussenbeweging met mijn hoofd. Iets tussen `ja` en `neen` en `eerst wassen daarna zien we wel`.
De moeder gaat naar de keuken.
Ik knijp m`n t-shirt nog eens uit.
woensdag 9 december 2009
For the record
We are happily and safe in Shiraz, invited by the family of Ehsan (husband of Julie`s and friend of Sachli`s, two Belgian friends of mine) to stay with them for a few days.
That`s Iran, friends of family of friends of friends become your friends in no time.
Our last days in Iran we`ll spend here. After it, we`ll fly... To Mumbay. Once we`ll see Pakistan. Not from the air.
But not now. They`re too busy fighting. Let`s naively hope they`ll soon stop.
That`s Iran, friends of family of friends of friends become your friends in no time.
Our last days in Iran we`ll spend here. After it, we`ll fly... To Mumbay. Once we`ll see Pakistan. Not from the air.
But not now. They`re too busy fighting. Let`s naively hope they`ll soon stop.
I imagine in general
If anyone on the verge of action should judge himself according to the outcome, he would never begin. S. Kierkegaard
Memory from the desert : A traditional weddingparty.
The end of november. We`re staying in a traditional guesthouse in Toudeshk.We know it`s traditional because that`s what Mohammed`s card tells us. I always find it very strange when people call themselves consciously traditional, but bref, we follow our new travelfriend, Kurt, because he`s nice.It`s a relief to be in a western man`s company for a while. (As a woman in Iran, men don`t address directly to you when travelling in a man`s company. Well, some men don`t.)
Mohammed tells us stories, asks us where the end of the world is (it appears to be in the middle of the carpet in his house), tells us about a British gay whose arm had been chopped off and after that his leg, but in the end it`s a myth...
The first night in Toudeshk, Reza, Mohammed`s brother proposes to go to a traditional weddingparty. This time the word traditional doesn`t cost us anything so we say O, yes, without knowing what to expect.
With Mohammed, Reza, Fatime (his wife) and their two children and Maarten, Kurt and Kim we walk through the dark little desert desertstreets. I realize that a few houses can create a feeling of safety, even in the middle of nothing.
We arrive in the street of the party. Better, the parties. Reza`s wife and daughter and Laura and me go to the women`s party. The men go to the men`s party...
In a room of barely four by four a thousand women are sitting on the ground. Maybe a little less.
Before ten seconds could pass, our coat is out, our scarve on the ground, our gloves lost, we are in a hundred pictures and sit on eachother on the throne next to the bride whose face is covered with white make-up and whose breasts don`t want to stay in her dress.
They look at us, point at us, laugh with us, talk or try to talk with us. `Aks,aks`, picture, picture, there are fights for the best pictureplace.
One of them makes a sound that I know from Indianmovies when it`s time to go fighting. Another woman joins her.
I don`t feel quite comfortable and look at Laura who doesn`t seem to be very happy either, sitting there with a plastic plate of rice and shish kebab and me on her lap.
I feel bride. Well, I almost sit on her.
Suddenly, music. I think I know what`s next. Yes, I know. Before I realize what`s happening I`m standing in the middle of the room with the majority of the little less than a thousand women sitting and watching. Laura could escape to the toilet but will soon be dragged out.
In the mean time I try to act as comfortable as possible and move my arms like they do and my hips, well not exactly like they do, but I try I try.
Now the bride (23) is also dancing. Soon I don`t see her anymore and try to dance as discrete as possible not to offend the bride but not too discrete as not to be lynched by all the rest.
It`s difficult sometimes to satisfy everyone.
Meanwhile I find a little second to wonder how it would be for two Iranian women at a belgian weddingparty. They would be looked at briefly, a lone drunk uncle would try to talk to them without realizing that it`s not dutch they`re speaking, most of the people would eat their own piece of cake with their own friends. I imagine. In general.
But that`s not the case here, now, with us. All attention goes to us, our blond hair,our age and our marital status. "Not married? Very good!", a woman shouts to us. She`s standing almost on the bride`s feet. Who is married. Just.
I`m stunned. Haven`t they seen a stranger before? Most of them come from a big city. But still. The West isn`t quite present in Iran. I have the impression that not a lot of foreigners come here, except for touristy reasons.
In Belgium, we know foreigners, women with scarves, we live next to them. We don`t ask them every second where they come from, how long they`re staying, and if we can take a picture with them.
Maybe we ask them too little, but that`s another story.
But here, we`re in the middle of the lioness cage. Hier we experience in concentrated form what we`re experiencing already for three weeks. Excessive attention. Only because we`re westerners.
A child is being pushed in my arms and a flash goes off.
Fatime decides to take us out. The gloves I lost in the first ten seconds are still lost so I run back inside to find them. Rejecting some pictureoffers I wrestle to the bridesthrone. The bride`s sitting there, a friend next to her. Before I can mime a glove, I`m being chased away by their eyes. I have to go and make space for attention for the bride.
I go and find my gloves on the way out.
The hospitality here is immense but I just became acquainted with its boundaries.
Understandable. She`s marrying. I don`t. I just come from the West. Without a present.
A group of the men`s party is standing outside. One of them confuses Laura`s personal space with his. Time to go.
At Mohammed`s home we meet our male travelcompagnons.
We exchange similar stories.
They too were the attraction of the night.
We thank the family for taking us to a traditional wedding, say shab bekheyr and go to sleep on our traditional floor of the guesthouse in the desert.
Memory from the desert : A traditional weddingparty.
The end of november. We`re staying in a traditional guesthouse in Toudeshk.We know it`s traditional because that`s what Mohammed`s card tells us. I always find it very strange when people call themselves consciously traditional, but bref, we follow our new travelfriend, Kurt, because he`s nice.It`s a relief to be in a western man`s company for a while. (As a woman in Iran, men don`t address directly to you when travelling in a man`s company. Well, some men don`t.)
Mohammed tells us stories, asks us where the end of the world is (it appears to be in the middle of the carpet in his house), tells us about a British gay whose arm had been chopped off and after that his leg, but in the end it`s a myth...
The first night in Toudeshk, Reza, Mohammed`s brother proposes to go to a traditional weddingparty. This time the word traditional doesn`t cost us anything so we say O, yes, without knowing what to expect.
With Mohammed, Reza, Fatime (his wife) and their two children and Maarten, Kurt and Kim we walk through the dark little desert desertstreets. I realize that a few houses can create a feeling of safety, even in the middle of nothing.
We arrive in the street of the party. Better, the parties. Reza`s wife and daughter and Laura and me go to the women`s party. The men go to the men`s party...
In a room of barely four by four a thousand women are sitting on the ground. Maybe a little less.
Before ten seconds could pass, our coat is out, our scarve on the ground, our gloves lost, we are in a hundred pictures and sit on eachother on the throne next to the bride whose face is covered with white make-up and whose breasts don`t want to stay in her dress.
They look at us, point at us, laugh with us, talk or try to talk with us. `Aks,aks`, picture, picture, there are fights for the best pictureplace.
One of them makes a sound that I know from Indianmovies when it`s time to go fighting. Another woman joins her.
I don`t feel quite comfortable and look at Laura who doesn`t seem to be very happy either, sitting there with a plastic plate of rice and shish kebab and me on her lap.
I feel bride. Well, I almost sit on her.
Suddenly, music. I think I know what`s next. Yes, I know. Before I realize what`s happening I`m standing in the middle of the room with the majority of the little less than a thousand women sitting and watching. Laura could escape to the toilet but will soon be dragged out.
In the mean time I try to act as comfortable as possible and move my arms like they do and my hips, well not exactly like they do, but I try I try.
Now the bride (23) is also dancing. Soon I don`t see her anymore and try to dance as discrete as possible not to offend the bride but not too discrete as not to be lynched by all the rest.
It`s difficult sometimes to satisfy everyone.
Meanwhile I find a little second to wonder how it would be for two Iranian women at a belgian weddingparty. They would be looked at briefly, a lone drunk uncle would try to talk to them without realizing that it`s not dutch they`re speaking, most of the people would eat their own piece of cake with their own friends. I imagine. In general.
But that`s not the case here, now, with us. All attention goes to us, our blond hair,our age and our marital status. "Not married? Very good!", a woman shouts to us. She`s standing almost on the bride`s feet. Who is married. Just.
I`m stunned. Haven`t they seen a stranger before? Most of them come from a big city. But still. The West isn`t quite present in Iran. I have the impression that not a lot of foreigners come here, except for touristy reasons.
In Belgium, we know foreigners, women with scarves, we live next to them. We don`t ask them every second where they come from, how long they`re staying, and if we can take a picture with them.
Maybe we ask them too little, but that`s another story.
But here, we`re in the middle of the lioness cage. Hier we experience in concentrated form what we`re experiencing already for three weeks. Excessive attention. Only because we`re westerners.
A child is being pushed in my arms and a flash goes off.
Fatime decides to take us out. The gloves I lost in the first ten seconds are still lost so I run back inside to find them. Rejecting some pictureoffers I wrestle to the bridesthrone. The bride`s sitting there, a friend next to her. Before I can mime a glove, I`m being chased away by their eyes. I have to go and make space for attention for the bride.
I go and find my gloves on the way out.
The hospitality here is immense but I just became acquainted with its boundaries.
Understandable. She`s marrying. I don`t. I just come from the West. Without a present.
A group of the men`s party is standing outside. One of them confuses Laura`s personal space with his. Time to go.
At Mohammed`s home we meet our male travelcompagnons.
We exchange similar stories.
They too were the attraction of the night.
We thank the family for taking us to a traditional wedding, say shab bekheyr and go to sleep on our traditional floor of the guesthouse in the desert.
woensdag 2 december 2009
Yazd
In Yazd there are two towers. Once corpses were lying there to be eaten by vultures.
The corpses aren`t there anymore. The towers still are. And we were on them. On the towers of silence. It was the last resting place of the Zoroastrians.
Is it because you know the history of it, or just because you can feel it, that a place leaves such an intense impression?
On a mountain, and certainly on a deathtower on a mountain you can sit and listen to what would escape you otherwise. You hear the space you see, you hear that the motorway once wasn`t there, you don`t hear yourself for a moment.
You descend and you lose the experience, but you carry a little piece of that mountain with you. A little piece of silence in the background.
Also while traveling, you lose every place where you were, every person you met.
But from all that you take a little piece with you and you never lose that.
On the roof of our hostel, together with our new travelfriends, we watch the animationmovie Persepolis, from the book of the same name by Marjane Satrapi. The autobiography of an Iranian woman during and in the aftermath of the Islamic revolution in Iran.
The revolution, the protests, the Iran-Iraq war, the emigrations, the personal tragedies, the senseless killing. It all strikes you harder while being here.
Although safely smoking a waterpipe and freelytouristbeing, but still.
Watching the images of the revolution immediately made me think of the youtubeclips and pictures of the demonstrations in june.
The story of the war between Iraq and Iran that lasted 8 years suddenly got a face through the huge paintings on almost every streetcorner of Tehran. Paintings of martyrs who died for their country. Serving as an excuse for a totalitarian islamic `democratic` republic.
The soldiers of the revolutionary guard in the movie have the same eyes as the men who reproachfully/protectively look through you on the streets.
The people in the movie,the normal people, have the same warmth, the same unconditional openness as the people now, here, on the streets, wherever you are.
The people in the film that want to leave, still want to leave now. Whereto? Doesn`t matter, America or Europe. New-Zealand. India. London. Antwerp.
One out of four Iranians we meet wants to leave.
To be able to drink a beer in public, to wear what they want, hold hands when they want, dance wherever they want, say what they want.
The other three are staying and still do what`s not allowed, but underground.
Or as Marjane Satrapi puts it : We were so focused on having a good time that we forgot we didn`t have our freedom.
In the mean time we keep on traveling.
Since a few days we are in Yazd, city in the desert.
With an old part where you`re obliged to get lost and take thousands of pictures of old men (Maarten, Belgian cyclist we met, answers my question why so many photographers like to take pictures of old people: Because they sit still.), hijabs, soldiers (who afterwards keep staring at you for minutes), breadkneaders and little children in very coloured jackets (a relief compared to their hijabed mothers).
The city where we saw the practicing of Zorkhane, a combination of sports and praying. It comes down to a group of men standing in a circle, spinning around and chanting prayers to come closer to God. All this with live djembemusic. It made me want to dance. I`ll wait for that till we`re in India. Scarveless.
Tomorrow we`ll take the bus to Shiraz. And slowly we`re making up our plan what to do next. It hurts to say, but we will have to skip a little piece of land in our overlandjourney. We will avoid Pakistan. Even after hearing enough stories of travelers who have safely done it and are going to do it, we decided to go by plane, or maybe, and that would be the best middle way, by boat. From Dubai/Oman to Mumbay. We will put all our energy on this plan and try to make it work. We`ll see. But first Shiraz. Then all the rest.
Good luck to Maarten, Kim and Kurt, our company for the last days. Thank you for the nice time.
Abonneren op:
Posts (Atom)
