ik geloof in alle goden

Ik zal nooit rust vinden tenzij in deze ene zekerheid dat ik nooit rust zal vinden.
De reis gaat verder met rasse schreden. Mijn mama en zus zijn op bezoek geweest. Elk op hun manier hebben ze nood aan rust, aan even weg zijn, aan zon, aan elkaar. Het komt goed uit, Susan en ik ook. We vinden elkaar in Athene, gaan slapen in een tl-verlichte slaapzaalachtige hotelkamer. De volgende dag beklimmen we de Akropolis. Er lopen minstens twaalf bodyguards met belangrijke gezichten rond. We vinden dat allemaal wat overdreven voor een bouwwerk, maar beseffen dan dat ze bij een belangrijke man horen. Een man met een zonnebril. Het blijkt de baas van de Navo te zijn die de Akropolis ook wil beklimmen vandaag. Onze aandacht verdeelt zich tussen het bouwwonder en het kale belangrijke mannetje.
Na de Akropolis laten we Athene achter. We moeten snel gaan genieten en ontspannen want Elke en mama hebben maar zes dagen. Mama kent Griekenland op haar duimpje en loodst ons naar Kalamos, het einde van de wereld, in de Pilion. Vier dagen lang doen we yoga op het strand, lezen we, eten we, lezen we opnieuw, zwemmen we, eten we, kaarten we, lezen we en slapen we. Vier vrouwen op een keerpunt in hun leven, elk op hun manier. Het is een mooie ontmoeting.
Ondertussen de kans gehad om veel te lezen. In Salonica, City of Ghosts, van Mark Mazower, over Thessaloniki, dat nog op de route ligt. Over de onwaarschijnlijkheid van een stad waarin Moslims, Joden en Christenen voor lange tijd relatief vredig naast elkaar hebben kunnen leven. Dat kwam door de -ook weer relatieve- verdraagzaamheid van de Moslims. Zij waren niet geïnteresseerd in het opleggen van hun eigen godsdienst aan anderen. Zolang hun macht niet bedreigd werd ( van 1430-1912 was Thessaloniki onder Ottomaans bewind), waren ze verdraagzaam tov andere godsdiensten. Zo anders dan de Christenen en hun bekeerdrang...
Thessaloniki is lang een grensgebied geweest tussen Oost en West, een kruispunt waar veel volkeren, godsdiensten en wegen samenkwamen. Nu is het een volledig Griekse stad. We zullen het eens van dichtbij gaan bekijken binnen een kleine week. Het Oosten komt langzaam dichterbij.
Nu eerst nog afscheid nemen van Elke en mama. Het is alweer voorbij. Weer een nieuwe bladzijde. Ik begin het al gewoon te worden en besef dat afscheid nemen meer dan een noodzakelijk kwaad is, maar simpelweg een onderdeel van het reizen zelf. Reizen is continu ontmoeten en weer afscheid nemen. Het doet de vluchtigheid van alles inzien. Reizen vergroot elke ervaring uit. Het is wat het leven elke dag zou moeten zijn, maar dan in een notendop.
Dan zijn er nog de Meteora. De kloosters die zweven tussen hemel en aarde om dichter bij God te kunnen zijn. Het is hen gelukt. Ik geloof.
Nu zitten we in Letohoro, aan de voet van de Olympos. Maandag trekken we de Olympos op. Wanneer we terugkomen zal ik in veel Goden geloven. Ik hou u op de hoogte.

Maaike