Alles

De boot genomen van Brindisi naar Patra, een reis van een uur of zestien. Tijd genoeg om de voorbije week te overschouwen, denkend aan de Italianen en hun openheid, hun emotionaliteit die me zo geneerde in het begin maar die zo ontwapenend is. Ik heb een paar mensen kado gekregen, waarvoor dank.
Op de boot was er Demo, een Bulgaarse 24-jarige ingenieur die me enkele uren lang zijn leven vertelde in zijn eigen Engels. ...She was so lonely in the face... No! That`s not unbelievable, that`s believable! ...I love your mother (na een kwartier praten)...
Griekenland nu. Susans eerste zin : Wauw, dit is zo anders dan wat ik tot nu toe al gedaan heb.
Ik wilde graag voor onze eerst nacht naar een uiterste stukje Griekenland, een baaitje, een vuurtoren, zoiets. Het werd Akr. Arachos. Er was alles, maar dan ook echt alles. Een pracht van een uitzicht, een paradijsstrand, een ondergaande zon, een doorschijnend blauwe zee. En daarbij ook nog eens een Duitse mobilhome, een mug, twee muggen, zevenhonderd muggen, wind, heel veel wind, zand in ons eten.Maar ook een door ons nooit eerder geziene sterrenhemel, een vuurtje dat zichzelf aanblies. Dan, slapen. Niet in de camionette omwille van de zevenhonderd bloedlustigen. Op het strand dus, met de kop onder een of andere cabine, met een zelfgemaakt windzeil en zand overal. Gewekt door een mug die in m`n oog stak en twee wespen die in m`n oren vlogen en een Duitse herder en een Duitse labrador die in m`n slaapzak vlogen. Maar ook : gezwommen in het blootje, yoga gedaan op het strand. Er was alles in ons paradijs.
Op dit moment zijn we in Korinthe. Morgen komen de mama en de zus. Het wordt een reis met veel bladzijden, die met Susan, die met enkele bezoekers, die met Laura. Kijk er alleen maar naar uit. Heb het gevoel dat het nu vakantie is, een prachtvakantie weliswaar en dat de cultuurshock zich ergens in, rond en na Istanbul zal bevinden. Ik wacht nieuwsgierig af.
Ondertussen Persepolis aan het lezen van Marjane Satrapi. Je kunt alleen maar medelijden hebben met jezelf zolang je leed nog te overzien is, als die grens is overschreden kun je het onverdraaglijke alleen nog verdragen door erom te lachen... Stof tot nadenken op deze paradijsreis. Ik zal misschien maar schuldbewust glimlachen bij de volgende verschrikkelijk jeukende muggenbeet en danku zeggen voor...alles.