Tussen de Olympos en Turkije

"Only when we lose what we have do we value it truly" uit Salonica van M.Mazower.

We verlaten Litohoro, en dus ook de Olympos. Ons nieuwe plekje ligt op enkele kilometers van Litohoro want we zijn moe. De berg eist zijn tol. 

Er is een strandje, een mobilhome met twee Duitsers, het is warm, het waait. Er is een afdakje waar Kantina op staat, auto's met enkel mannen rijden af en aan. De Duitser - Tony- slaat vliegen dood en speelt Rummikub met zijn vrouw - Maria. En zo geschiedt onze eerste rustdag sinds lang. Op een plek tussen dorp en zee, tussen vuil en mooi, tussen raar en nog raarder, tussen berg en zee. De Olympos achter ons, de machtige Mytikas waar we op stonden, gisteren nog, alweer onaanraakbaar, zoals het hoort. We aaien onze huiszwerfhond nog even slaapwel en noemen het een dag.

Het boek was beter dan de stad (of toch juister)...

Thessaloniki. Wat ik ervan mag verwachten volgens de auteur van Salonica : Een Griekse stad. Meer niet. De sporen van het heterogene verleden en de Ottomaanse bezetting zorgvuldig uitgewist.

We wandelen de hoofdstraat af waar zich één van de laatst overgebleven moskees en een oude hamam bevinden. De moskee wordt verbouwd (al sinds lang) en is ontoegankelijk, in de oude hamam liggen uitwerpselen... In het museum van de white tower besef ik hoe machtig een museum is met zijn schijnbare onpartijdigheid maar in werkelijkheid kiest het zelf wat een buitenstaander te weten komt over het verleden. Enkele woorden vielen over de tijd van de bezetting, maar enkel in termen als "wij, de slaven". Over de relatieve vrede waarin drie geloofsbetuigingen naast elkaar konden leven geen woord. Over de Ma'min, een nieuwe strekking, ontstaan uit Joden die zich bekeerd hebben tot de Islam, geen woord. 

Van het kosmopolitische gehalte van Thessaloniki hebben we niet veel gemerkt, noch in het museum noch in het echt. Wat niet wil zeggen dat het geen fantastische stad is. De upper town met z'n huisjes in alle kleuren op de helling, de overdekte markt in het centrum, de moskee die verbouwd is tot cinema, de louloudadika hamams. Als je goed kijkt vindt je nog wat tekens van het rijke verleden van de stad maar van de vele Joden die hier ooit woonden, geen spoor. Zelfs hun kerkhof is met geweld door de Duitsers vernield. Nu staat er de universiteit. Maar daarover geen woord in het museum. Er zijn nog wat demonen uit het verleden waar ze hier mee af te rekenen hebben.

Maar, zoals gezegd, het blijft een geweldige stad, temeer omdat het boek me getoond heeft hoe ze vroeger was. Dan kijk je anders.

We zetten de weg, in moeheid, verder, vinden een slaapplek en doen wat moet : slapen en weeral veel verwerken.

tussen raar en nog raarder, the sequel

We zijn in Halkidiki. Met veel moeite, zelfs buiten het seizoen, vinden we een plek waar we enkele dagen rustig kunnen staan zonder al te veel 'toeristen'. We staan op het strand Kriaritsi naast Camping Cristina die nooit open geweest lijkt. Er zijn koeien, op het strand twee vissers, een kudde geiten komt voorbij, tientallen willekeurige asfaltwegen die plots stoppen. We zijn er weer, op een plek tussen dorp en zee, tussen vuil en mooi, tussen raar en nog raarder, zoals Griekenland er vele telt. De temperaturen zijn hoog, de sterren helder, het leven mooi. Tot zover het weer en de sfeer. De eerste Turkse woordjes worden geleerd, Istanbul here we come.

De Zee

De natuur doet zijn werk : onwaarschijnlijke windstoten en bijhorende golven. Zelfs Griekenland moet ooit toegeven aan de winter beseffen we, maar ze houdt moedig haar kop nog even hoog zodat we 's middags onze kleren moeten uit- en bikini aansmijten. De wind blijft, de golven hoog. We hebben daarstraks een Duitse jongen erin zien duiken (is het vakantie voor de Duitsers?), dan kunnen wij dat ook. We doen het. Niet nadenken. De golf overspoelt ons volgens plan. Maar dan, op het moment waarop ik verwacht boven te komen en tegen Susan wil roepen ongelooflijk wat een golf, is er alleen maar water in alle richtingen. Ik denk vanalles maar vooral oei en raak in paniek. Uiteindelijk dan toch bovengekomen. Ik zie Susan die blijkbaar in het zand is gesmeten door De Zee. Ik ben er nog niet vanaf en zie achter mij een even groot exemplaar. Ik vervloek mezelf voor het fantastische idee van het nabootsen van een Duitser, besef dan dat ik daar nu niets mee ben en zwem of krauwel naar de kant. Ik raak onelegant- wat kan het mij schelen ik leef- aan wal. Ik zal me nooit meer schuldig maken aan het nabootsen van een Duitser noch aan het onderschatten van De Zee...

Drama, de grens en een Engelse accordeonactrice

Het Griekse Drama is onze laatste stopplaats voor de grens met Turkije. We zijn snel het stadje uit want beseffen dat natuur niet iets is wat we veel zullen zien in Istanbul. We snuiven de heuvels op, de akkers, de ijskoude lucht (opeens is het 23 graden kouder dan gisteren!) en bereiden ons al slapend voor op wat komen gaat in Turkije.

De volgende dag. Aan de grens met Turkije ontmoeten we Nic, een Engels actrice die met haar busje over land naar India gaat. Een ontmoeting die we niet gauw zullen vergeten en die nog een staartje zal krijgen in onze nabije toekomst heb ik het gevoel. Ze leert ons alvast dat piekeren hetzelfde is als een kauwgom eten om een wiskunde-oefening op te lossen. To be continued.