the feet walk alone

We zijn terug...

Maandag om 13u vertrokken voor de eerste drie uur opwaarts. Daar veel te lang naar de volle maan gekeken (zie fotooo),geslapen in de refuge, of tenminste in het bed gelegen en niet kunnen slapen omwille van veel indrukken en misschien zat de vele slechte rode Griekse wijn er ook voor iets tussen. In ieder geval, de volgende ochtend om 8u vertokken. Na een halfuur zei Thanos, Griekse Olymposkenner die we via de tante van Susan leerden kennen en onze gids was, hij zei dus : from now is very up. Zijn engels had gelijk. 3 uur later zijn we dan op de top aangekomen, na een laatste klimbeurt van een uur waarin ik veel demonen heb moeten wegjagen. Na juist een bijna verticale platte steen te hebben overkropen - nog tien minuten voor de top- zei Thanos : these stones no good, dangerous, you fall down, waarna hij onze gezichten zag en eraan toevoegde : but not now... Het maakte mij - raar- minder bang en na 10 minuten verder krabbelen bereikten we uiteindelijk de volle 2919 meter. Ik heb dan toch een traan weggepinkt bij al dat moois en al die overwonnen angsten.

Niet lang daarna begon de afdaling. Die nogal leek op de beklimming, maar dan in omgekeerde richting. Na een klein uur kwamen we terecht op iets begaanbaarder paden. We hadden nog een afdaling van vier uur voor de boeg. Thanos ging ons voor, wij erachter. De snelheid van die man! En dat ging maar door. Susan en ik probeerden elkaar nog wat uit te lachen bij elke struikel maar dat stopte al snel toen we merkten dat dat tot meer zelfgestruikel leidde. In stilte en in snelheid daalden we verder. Ik waagde het nog op een bepaald moment te zeggen that I didn`t have control over my body anymore waarop Thanos antwoordde : the feet walk alone. En toen zijn mijn voeten effectief alleen beginnen afdalen, ik volgde, verbaasd, want het werkte. Mijn voeten daalden. Ik liet ze met vertrouwen begaan. Na een tocht van in totaal 8 uur (incl. pauzes) kwamen we op de weg die naar de auto van Thanos leidde. Alleen stond die nog 4 km verder en was er geen enkele lift in de juiste richting. Ach ja, nog een kleine 40 minuten erbij. De laatste 500 meter hebben we dan maar gerend, wat kon het ons nog schelen. De dag was compleet. De voeten heet. De lichamen gezuiverd. Het hoofd leeg. De berg heeft ons met liefde ontvangen. Goden heb ik niet gezien, maar dat schijnt dan weer eigen aan Hen te zijn.

Tot de volgende keer. Thessaloniki ligt al in zicht.